Fransız galerici Yves Gastou, 1990 yılında güneybatı Fransa’daki Biarritz’in eteklerinde Ermitage de Douce-amie’yi (ya da tatlı bir arkadaşının sığınağı) satın aldığında, mazgallı çılgın kaleyi satın aldığında, aynı zamanda donmuş bir yer havasına katılmıştı. Bambu ve çam, defne ve meşe ağaçlarından oluşan bir ormanın içine gizlenmiş olan 5.380 metrekarelik ev, 1900 yılında III. Napolyon’un saltanat sarayının bir üyesi için bir huzurevi olarak inşa edildi, ya da Gastou öyle kabul edildi. Her zaman bu yana sadece birkaç kez değişmemişti: Evi satın aldığı kadın, Biarritz’de arabasıyla seyahat eden son kadınlar arasındaydı.
Dekoratif arka ve antika satıcıları olan ve 2020 yılında 72 yaşında ölen Gastou için ev, soluk mavi çimento cephesi ve yaklaşık 12 metrelik kapasitesiki kulesiyle, yeteneğinde kök salmış şövalyelerin ve müstahkem kulelerin romantik fantezilerini gerçekleştiriyordu. Carcassonne’a geziler; Limoux’daki yüzyıldan kalma surlarla, şehrin yakınında genişledi. Bir yıllık olarak çoğu kez Paris’in sol yakasındaki Quai Malaquais’te, 1986’dan ölümüne kadar aynı adı taşıyan galeriden kısa bir yürüyüşe çıkan bir kişi yaşadı. İnziva yeri onun yazlık sığınağıydı; ailesi ve arkadaşlarıyla aylarca tatil yapabileceği bir yerdi. Ve eğer Paris’teki evi onun moderniteye sahip iştahının bir ifadesiyse – Fransız heykeltıraş Philippe Hiquily’nin yüzyıl ortası Kübist mobilyaları ve Japon tasarımcı Shiro Kuramata’nın 1980’lerden kalma akrilik parçalarıyla eklektik zevklerinin bir örneğiydi – kale, şehrin içinde sığınak sunuyordu. geçmiş.
Onlarca yıl boyunca Gastou, mimarın planlarına ve mülkte keşfettiği evin dış cephesinin 1930’lara ait bir resmine sık sık bulunarak binayı yönlendirmek için restore etti. Bir dekoratör olmadan ilerlemenin mümkün olduğu tarihteki sürümler ve aynı zamanda geniş kapsamlı koleksiyonları için bir depo olarak kullanmayı umuyordum. Bitişikteki ihracatları dört yataklı odalı bir misafirhaneye aktarmanın ve iki dönümlük eğimli araziye bir kulvar deposu kurmanın yanı sıra, modernliğe verdiği ana taviz, evin arka tarafında, birinci katta, yemek odasının yanında yer alan mutfağının kaydedili. – ve dört katın birine birleşmesi.
Bunlar arasında en dikkat çekici olan, zemini ve duvarları tamamen beyaz-yeşil damarlı Vert d’Estours mermeri ve ünlü villa Kerylos’a bir özellikli beyaz benekli koyu gri Saint Anne des Pyrenees mermeriyle kaplanmış bodrum odasındadır. Fransız Rivierası’ndaki 20. yüzyılda kalma antik Yunan canlanma tarzında konak. Gastou’nun evinde 25 yaşında yürüme mesafesindeki plajdan dönen ve tazelenmek isteyen misafirler, bir köşedeki kaide üzerine tünemiş ve British Museum’daki Roma versiyonundan esinlenilerek modellenmiş büyük bir bronz Apollon heykeli tarafından karşılanacaktı. Bu sandalye, Gastou’nun galerisinin tasarımını denetleyen ve satıcıların sevgiyle suratına bir yumrukla benzettiği radikal, saygısız çalıştırılan 1980’ler dönemi Memphis Group tarafından yönetilen Ettore Sottsass tarafından mermer blok ve mozaik bir sandalyeyle yan yana getirildi.
Gastou geçmişine olan sevgisini dağıtan onu yeninin şokuyla canlandırarak ifadeyi sevmeyi seviyordu. İtalyan sanatçı Claudio Platania ve Fransız modası Pierre Cardin’in 1960’lara ait gerçek boyutlu aynalı, evin sahanlıklarından birinin güçlerinde ve orijinal çam korkuluk açılı oymalarını yansıtıyordu. Bahçede, İngiliz tasarımcı Tom Dixon’ın 1990’lardan kalma galvanizli çelik kanatlı bankası, havuzunun iki yanında bulunan taş vazo çiftinin klasik silüetleriyle keskin bir tezat oluşturuyordu.
