Sanatçı Elizabeth Peyton, 28 yaşındaki Kanadalı aktris Taylor Russell ile ilk karşılaştığında, dişleri insan etini parçalayacak şekilde kana bulanmıştı. Yönetmen Luca Guadagnino’nun 2022 yapımı yamyam filmi “Bones and All”da aşık olduğu uyumsuz Maren Yearly olarak Russell, insan yemeyi bir şekilde romantik gösterdi. Guadagnino, filmin yeşermesini yapmayı kabul etmesi umarak, Peyton’a erken bir kurgu göndermişti – sanatçı, 2018’deki “Elio, Oliver (Beni Adınla Çağırın)” adlı önceki çalışmanın yola bir parça çıktı. 2017 yapımı “Beni Adınla Çağır” filminin bir sahne. Peyton, tüm deneyimleri boyunca “Bones and All”u güzel korumuş ve bir dizi çalışma yapmak için ilham almıştır. Peyton yaşadıklarını şöyle söylüyor: “Bunun bir aşk hikayesi olduğu açıktı ve bu aşk çok zordu ama kesinlikle buna değerdi.” Posterde yer alan görüntünün ardından, Russell ve rol arkadaşı Timothée Chalamet’i etli pembeler ve morarmış morlarda, yarı soyutlama noktasına yakınlaştırılmış olarak tasvir ediyor. İlk bakış neredeyse kanlı parmak izi andırıyor.
Eylül ayından sonra 2022 Venedik Uluslararası Sinema Şenlik’te film dünya prömiyerine katılan Peyton, Russell ile tanıştığı ve ikisi arasında yakın bir akrabalık duygusu bıraktı. 57 yaşındaki Peyton, beş kardeşin en küçüğü olan küçük Connecticut kasabasında büyüdü. Görsel Sanatlar Okulu’na katılmak için New York’a taşındı ve ilk olarak 1993’te Chelsea Otel’de Gavin Brown tarafından düzenlenen bir portre sergisiyle dikkatleri üzerine çekti. Arkadaş, tarihi figürler ve en ünlüsü pop idolleri – Kurt Cobain erken ve kalıcı bir ilham kaynağıydı – ona hem eleştirel beğeni hem de ticari başarı getirdi.
Vancouver, BC’de doğan ve üç çocuktan sonuncusu olan Russell, babasının oyunculuk kariyeri peşinde koşarken sonları boyunca 16 kez hareket ederek yarı gezici bir yaşam sürdü. Balerin olma hayalinden vazgeçen Russell, sonunda oyunculuğu da aradı. Birkaç yardımcı rolü ayarladı ve ardından 2018 Netflix’in “Lost in Space” yeniden başlatmasında tekrar eden bir rol aldı. Ertesi yıl, yazar-yönetmen Trey Edward Shults’un banliyöde yaşayan Siyahi bir ailenin trajik geçmişini anlatan “Waves” kuşu çığır açan performansı geldi. Guadagnino’nun dikkatini çeken, dirençli küçük kız kardeşi Emily’yi canlandırmasıydı.
Peyton, farklı biyografilerine rağmen, her iki kadının da bir portre ressamlarının dünyasına dikkat çekiyor: Çalışmaların diğer insanların özünü yakalama ve çalmak olan tek şey. Russell’ın söylediği gibi, ikisi arasında “bir çeşit yakınlık var.” Geçen Aralık ayında Peyton’ın Manhattan’ın West Village’daki evinde bir fotoğraf çekmek için buluştular ve ardından Elvis Presley’in hayalleri, disiplini ve sonsuz çekiciliği hakkında bir tartışma edenler.
T: Bir sinema tutkunu musun, Elizabeth? Ve Taylor, bir ara ressam olmayı düşünmenin doğru mu?
Elizabeth Peyton: Filmleri severim ve içinde tamamen yok ederim. Nasıl kullanım veya kullanım işlemleri.
Taylor Russel: En sevdiğiniz filmlerden bazıları var mı? Veya rahat rahat filmleri?
EP: “Teklif” (2009) gibi mi demek istiyorum? Veya “Zoolander” (2001)? Taylor yine de çok daha zekice bir şey dinletim.
TR:“Zoolander” benzeri bir cevap!
EP: Başka bir bağlamda, [Luchino] Visconti’nin “Ludwig” (1973) filminin en sevdiği filmlerden biri olduğu. Taylor, resim yapmayı tahmin edecek.
TR: Çocukken babamın eskiz çocukları çok izlerdim ve eller beni büyüler. En ifade araçlarından birini taşımak ve genç yaştan beri onların mülkiyetindeyim. Dağınık ellere sahip olmayı gerçekten seviyorum, bu yüzden çocukken parmakla boyamayı çok yaptım. Ressam olmayı çok yığın ama çok değişkenim, bu yüzden işe yaramazdı. Her zaman bir ressam yaşamı hakkında bir onun var içimde. Küçük bir kız olarak resim yaptın mı?
EP: Her zaman çiziyordum ve ilk yağlı boya tablomu kümelerinde bu büyük bir olaydı. Muhtemelen 11 yaşındaydım ve bu bir geçit töreni gibi geçiyor. Sürekli olarak seven insanları çekenler – patentciler, jimnastikçiler ve bu tür şeyler. İlk yağlı boya tablom bana harika bir fikrin harika bir uygulama ile aynı şey kendilerine ait çok alçakgönüllü bir ders verdi. Resmimin ne kadar harika rüyalar hayal ederdim ama hatırladığım ihtimalleri çok yansıtmadı.
TR:Her zaman çevrenizdeki dünyayı yöneten arkanız mı?
EP: Resim yaparken çokça yargılıyorum: “Doğru olan ne? Ne doğru hissettirir ki? Bazen resim gördükten sonra, baktığım her nesneyi kendi vücudunu bir an için. Senden ne haber? Oyunculuk yapmadığınız zamanlar, bu becerilerinizi günlük yaşamınızda kullanıyorsunuz? Hiç “Ben böyle biri değilim ama öyleymişim gibi davranabilirim” diye konuştum mu? Ya da tam tersi soru şu olurdu: Oyunculuk yaparken ne kadarını içinde buluyorsun?
TR: Yalan söylemekle ilgili çok fazla korumak için kullanılır. Küçük şeyler bile. Küçüklüğümden beri, bu standarda uymazsam içimde bozulmadan olması gereken bir şeylerin parçalanacağını hissettim. Ve bu çerçeve içinde hareket etmeyi hedeflemek, bunun gerçek hissettirmesi gerekendir. Rolün bir kişi olarak ben olduğumdan değil, anladığım ve doğru hissettiren bazı bağ dokuları olduğundan. Senin için de benzer, değil mi? Tüm işleriniz sizden geliyor.
EP: Tam olarak tarif etmesi zor ama resim yaparken bir işaret koyduğumda bunun doğru olmadığını tıslayabiliyorum. Sadece hatalara tepki veren pek çok resim var, “Bu leke oraya nasıl geldi?” Başarılı olmayan bir sürü resmi var ve onlar öylece oturuyorlar ve onları gördüklerinde ve onların geri dönmesinin mümkün olup olmadığını yükleme. Ama oyunculuk yaparken, o gün ortaya çıkamazsa, “Bunu göstermek için üç aya göre var” diyemezsiniz. Peki nereden çekiyorsun?
TR: Sürekli bir kaygıdır. Ama çekimler sırasında ortaya çıkan her şey – o gün kişisel yaşamınızda olanlar, biri sizi harekete geçiren bir şey söylemesi veya karakter için doğru olmadığını gösteren bir toplulukta olmak – nihayetinde gezegenleri. doğru çünkü kendini gösterdi. Bir hayatın nasıl yapılar olduğuna dair tüm bu fikirlere sahibiz, ancak orada olmayan bir şey zorlarsanız, bu asla doğru olamaz.
EP: Bu yüzden oyunculuğunuz çok taze. Şeffaf ve şeffaf olmak güç ister. Kendinizi korumak için herhangi bir şey yapıyorsunuz – hatta bir ritüeliniz var mı?
TR: üzerinde çalışıyor. Benim için zor olan, etrafımdaki her şey açıkken birlikte kendimi korumak arasındaki dengeyi bulmak. Henüz doğru aktarmayı deneyin. Ben çok içine kapanık bir insanım ve insanlara karşı hassasım, sanki onların hissettiklerini hissedebiliyorum. Sonunda yalnız çok zaman geçiriyorum. Ama senin gibi biriyle tanışmak harika hissettiriyor. Nerede güvenli yol bilgisi.
EP: Senin gibi ben de kendi gelişimim çok zaman geçiriyorum çünkü diğer insanların hissettiklerini ben de çok fazla düşünme ve çevremdeki enerji türü hakkında düşünceli olmam gerekiyor. Hatırladıklarında koruyucuları olabilecek bazı görselleştirmeler var. Ama bence, beni çok güvende hissettiren insanların yanında olmak doğal en güzel, en güzel şey. O zaman sonsuz genişletebilirsin; Kendini bir kutuya koymaya ya da dizginlemeye gerek yok. Bir bakıma ikimizin de portreci yaşadığımızdan geçiyor. Bir karakteri canlandırdığınızda onların kayıtlarını hissediyorsunuz?
TR: [Bu] sorumluluk, benim söylediğim her şeyi, karakterin muhtemelen söylemek isteyebileceği her şeyin olduğu süreyi yapmama korumasıdır. Sanırım portre çalışması ama yaptığınız işlerin yanında bunu söylemek biraz çılgınca geliyor.
T:Elizabeth, özellikle bazı arkadaş olduğu için, hamilenin yaptığın insanların yanında olma düşüncesinde da hissediyor musun?
EP: kesinlikle. Bu kutsal bir ilişki. Resimlerini dağıtan insanları asla hayal güçlerini etkilemek istemem çünkü benim için onlar hayattaki en güzel şekilde bakma araçları.
TR:Resimlerinde de senden çok var.
EP:Ellerimden çıkıyor – sonunda tam anlamıyla vücuttan süzülüyor – bu yüzden insanlar benim gibi gittiğini söylediğinde şaşırmıyorum.
TR:İlk hamilenin olduğun kişiyi kullanıyor musun?
EP: Ailemin fantastik sahnelerde bazı resimlerini yaptım, örneğin kardeşim ve ben el ele tutuşmuş, bir uçurumun sihirli üzerinde bir şekilde bir havada süzülüyormuşuz gibi. Bu benim ilk resmimdi. Ama ilk toplulukları okul resimlerinde Proust’un “Geçmişin Anıları” (1913-27) adlı eserini okuyordum ve bazı akrabaları en sevdiği karakterler olarak resmettim. O roman, arka’ya ve zamana bakışı, benim için gelecek her şeyin haritası oldu.
TR:Resimlerinizi hayal edebiliyor musunuz?
EP: Bazen diğer sanatçıları hayal ediyorum. David Hockney hakkında bir şeyler okurken ve bir süre onun hakkında rüyalar gördüm. Ama evet, resim yapmakla ilgili rüyalar içmek ve bazen bunların gerçek endişe rüyaları – bir resmi bitiremem oluyor; ya da gerçek hayatta bir diziyi bitirdikten sonra bir hafta boyunca görmediğim rüyalar göreceğim. Bunlar eğlenceli değil. Geçen gece Elvis’in [Presley] Dünya Kupası ön şovunda söylediğini gördüğüm şarkı. O genç ve muhteşemdi ve kutlarım. Oynadığınız karakterleri hayal edebiliyor musunuz?
TR: Evet var. En iyi arkadaşım ve ben bir şekilde aynı rüyaları görüyorum. Tuhaf bir şekilde, “Bones and All”ı çekerken rüyamda Maren’in geçmişiyle ilgili görüyordum ama bugünüyle ilgili değil. En iyi arkadaşım beni muhtemelen üç kez aradı ve “Dün gece bir Maren rüyası gördüm” dedi. Mesajların size sevdikleri biri aracılığıyla gelebileceğine. Sinema dünyasını yapmak isteyeceğiniz bir şey var mı? Seni bir şeyler yazarken veya yönetirken tamamen görebildim.
EP: Sık sık kelimenin eksik olduğunu düşünürüm. Leonardo da Vinci, Titian, Giorgione, [Albrecht] Dürer gibi tüm bu fantastik sanatçıların ya orada yaşadığı ya da oradan çıkış 1506 yılı civarında Venedik hakkında bir sinema almayı çok isterim. Bu harika değil mi? Hepsinin daha iyi hale getirdiklerini, koleksiyonların çalışmalarını gördüklerini hayal ediyorum. Ama herkes filmin çekilebilmesine her zaman duyduğunu duymuşumdur. Luca [Guadagnino] gibi – her yerinde kendi izini taşıyan bu tek vizyonlu şeyi yapmak için bu kadar çok insanla nasıl olabiliyor? Bu benim için büyücü. İçine kapanık biri olduğunu söylüyorsun ama bir sinema filmi çekebilmek için insanların yanında olabilmen gerekiyor, değil mi?
TR: Tahmini dengeyi ölçer. O kadar yalnızım ki, bir proje üzerinde olmayacağım bitirdiğimde, sosyal yardımları halledebiliyorum çünkü aylardır kuraklık içindeyim. Ve [bir sette] evinin içinde huzursuz bir şeyler var. Hepimiz yoldayız ve orası olmak istiyoruz yer. Dengeye sahip olmak için rahat olmak belirli bir insan tipini gerektirir. Hepimizin buluştuğu bir yer var – tuhaf, gezgin, göçebe.
EP:Kendinizi aynı anda aynı yerde keşfetmek tesadüf değil ki bu çok güzel.
TR: Bence de. Stüdyoda üzerinde çalıştığın bazı eskizlerini gördüm, ama şu anda zevkin ve seni çeken şey açısından seni en çok yerindeki şey nedir?
EP: Elvis. Elvis’i asansörlerim ve onun yaşadıklarını o kadar çok dinliyordum ki. Geçen yıl kadar sadece çok iyi yaşadığım insanlar resmediyordum ve şimdi – ben süre boyunca çünkü daha çok dünyanın içindeyiz – ilgi alanlarım çok daha geniş. Çok iyi tanımadığım, yeni tanıştığım insanları çeken dikkat çekiyorum.
TR:New York’ta sokakta tanıştığın insanlar?
EP: Tam olarak sokak değil, belki Nepal dağlarının doruklarında. oraya geri dönmek istiyorum.
Bu röportaj düzenlendi ve özetlendi.
Saç: Lauren Berrones, Forward Artists’te GHD kullanıyor. Makyaj: Streeters’ta Addiction Beauty kullanan Kanako Takase
