Kadın göğüsleri, Batılı arka başladığından beri Batılı sanatçıların saplantısı olmuştur. 2008’de Almanya’da ortaya çıkan en eski insan tasviri olan “Hohle Fels Venüsü”ne bir mamut fildişi parçası oyan tarih öncesi heykeltıraş, ona Juggsmagazine sayfalarına uygun boyutlar verdi. O geride kalanlardan beri, erkek borcu, babasını emziren genç bir kadın olarak Roma erdemi Caritas’ın müstehcen Barok tasvirlerinde olduğu gibi, göğüsleri erotik amaçlar, beslenme yazı tipleri ve bazen her seferinde de evvelinde tasvir ederler. Çıplak göğüslü kadınlar, en parlak siyasi ideallerimizi (Fransız Romantik ressam Eugène Delacroix’in 1830 tarihli alegorik çalışması “Halka Yol Gösteren Özgürlük”te olduğu gibi) ve aynı zamanda en kötü dağıtımlarımızı sergiliyorlardı: Orta Çağ Avrupa arka’sında, şehvet genellikle yılanların onu ısırdığı bir kadın olarak ortaya çıktı. göğüsler, sözde yıkıcı baştan çıkarıcı güçlerine bir gönderme. Gerçekten de, feminist bilgin Marilyn Yalom’un 1998 tarihli “Memenin Tarihi” adlı yayınını yazdığı gibi, bu mütevazi doku harcamaları uzun süredir çeşitli arzuların odak noktaları olmuştur: “Bebekler yemek görür. Erkekler seks görür. Doktorlar sağlığını görür. İşadamları dolar işareti görüyor. ”
Peki kadın ressamlar ne görüyor? Ancak 20. yüzyıldaki kadınların düzenli olarak kendi açıkta bedenlerini tasvir etmeye dövme. 1906’da, kısa bir süre önce Paris’te bohem bir yaşam sürmek için kocasından çıktı Alman sanatçı Paula Modersohn-Becker, en sevdiği kehribar kolyeden biraz daha fazlasını taktığı iki portresini izleyenleri şaşırttı. Fransız model ve ressam Suzanne Valadon, 1917’de açık otoportreler üretmeye başladı ve yaşlandıkça da bunu yapmaya devam etti – o zamanlar da şimdi olduğu gibi radikal bir arayış. Yüzyılın sonunda, Amerikalı sanatçı Joan Semmel, kadınların kendi bedenleriyle ilgili projesini genişletme uzantısına taşıyarak birinci kişinin görüşü resmetmişti – ön plana göğüslerinin hakim olduğu pembe ve koyu sarı etten akkor manzaralar – ve İngiliz sanatçı Jenny Saville, acil kesme çizgileri ve noktalı yağlı boya yamalarıyla, ana güzellik akımını sürdürmek meydan okuyan vücutlar üzerinde sallanan ve sarkan şişkin göğüsleri tasvir eden bir kariyer başlatmıştı.
Kadınların çıplak kadınlarını resmetmelerinde, genellikle arka tarihe hakim olan erkek bakışını “tersine çevirdikleri” söylenir. Ancak gerçek daha karmaşıktır ve bu sınır arasındaki bakış açıları, bu stenonun önerebileceğinden daha geniştir. Yeni nesil ressamlar, göğüsleri alışılmışın dışında şekiller ve renklerle tasvir ediyor, onları kadın olması gerekmeyen figürlere ekliyor ve hem sosyal hem de uslupla ilgili diğer geleneksellere meydanlarda okuyor. Bir memenin neye benzediğini anlamalarını düşünebiliriz, ancak en temel önyargılar bile işlerinin sonuca varmasını sağlar.
İşletme müzisyeni eşi Mackenzie Scott’ın resimlerini yapan Brooklyn’li 44 yaşındaki sanatçı Jenna Gribbon, “Bazı yönlerden benim bakışımla erkek bakışı arasında paralellikler var” diyor. “Karımla ilgili tasavvurlarımda cinsel ve romantik bir olmaya var. Ama fark şu ki, bir kadın olarak, onu görülmenin, saygı görmenin ve imajımın tüketilmesinin ne demek olduğunu bilmenin derin bir deneyiminden yola resmediyorum.” Uzun kilolu ve sarışın olan Scott, günlük ev ortamlarında yarı açık veya tamamen açık görünüyor – bir tuvalde oturmakta bir dizüstü bilgisayarın üzerine eğilmiş, diğerinde ayak tırnaklarını tuvaletin üzerinde kesiyor – ve sert ışıklar, aynalar, göz bağları ve yeşil ekran arka planları. Tüm bu korumaları Gribbon, Scott’ın meme uçlarını flüoresan pembenin yakıcı bir tonuyla resmediyor, o kadar elektrikli bir ton ki bu, izleyicinin işletmecisi olarak bir röntgenci tutmayı var etmesini sağlayan ve Gribbon, sergilenen kişiyle daha fazla empatik olmasını umuyor.
Bağdat’ta doğan ve şu anda Los Angeles’ta yaşayan 42 yaşındaki Hayv Kahraman, genç bir kadın olarak Floransa müzelerinin koridorlarında küçük, yuvarlak göğüslü, soluk boyalı vücutlarla dolaştığını hatırlıyor. “Bu estetiğe çok aşık oldum” diyor. “Hala Avrupa’nın özü olduğunu düşündüm.” Kahraman ergenlik yıllarını Stockholm aksanıyla mükemmelleştirdiği ve koyu sarı saçlarını ağarttığı İsveç’te ele geçirildi ve 20’li yaşlarında bu kültürel uyumsuzluk, işinde melez bir avatarı serbest bırakıldı: simsiyah tek kaşlı, çekici, badem gözlü bir kadın, beyaz ten ve inanılmayacak kadar yuvarlak göğüsler. Karakteri, hücre kabuğundan bükülen, memeleri havan toplarına dönüşen bir akrobat olarak canlandırmış Kahraman Kahraman’ın çocuğuken Bağdat sokaklarında gördüğü “insanın kendi gövdesiyle savaş halinde olması” fikri üzerine bir yorum. Göğüsler, diğer eserlerde daha az gerçek olan silah haline gelir. 2018’den ahşap üzerine bir yağlı boya tablo olan “Boob Gold”daki kadın, göğsünün çevresindekileri bağışladıkları türden bir madeni para yuvasını ortaya çıkarmak için elbisesini çekerken meydan okurcasına bize bakan. Çalışma, Kahraman’ın insani yardımın sömürücü nesneleri olarak gördükleri şeyleri ele alıyor. “Vücudunuz bir gösteri haline geliyor” diyor. “Ama öte yandan, bu gücü yayıyor.” Cinsel nesneleştirme, özellikle Batı tarafından zararlılar olarak görülen bir sınırlamayı kadınları koruyan bir topluluk olabilir, ancak Kahraman bunun kendi güç yapısıyla ortaya çıkmaya devam ediyor.
Göğüsleri resmeden sanatçıların genel göğüsleriyle cinsel nesneler olarak ilgilenmez, ancak erotik sohbetlerinden korunmak zor olabilir. 2020’de Amerikalı sanatçı Sarah Slappey, 39, bedensiz kollarn, kremsi pastillerin ve sıvı dalların, kabaran areolalar ve erişte benzeri, kalkık meme uçlarıyla çalıştırma, uzun balonları ve petal pembe göğüslerle çarpıştığı bir dizi gerçeküstü tuval gerçekleştirdi. Bazı göğüslerden inci dizilerine dönüşen süt damlaları sızar. Yeğenini haftalarca biberonla beslediği gecelerin ardından bu tabloları çizen Slappey, doğumdan sonra meme uçlaşmasını ve kadın bedenini dayayarak haz ve acının içeri girmesini sürdürmesini (bunu “dolu kek”e benzetiyor). Slappey, “Belki de bizim dilimizde erotizm ile şehvet ya da dokunma ile beden arasında yeterince ayrım yok, bu yüzden insanlar bu kavramları çok fazla örtüştürüyor” diyor. da insanların seksten ailelerinden.”
Sıcak toprak yuvaları ve önemli renk gölgeleriyle doldurulmuş dolgun yağlı boya tablolarında iri periferik ve havalı göğüslü Siyah kadınları betimleyen 30 yaşındaki İngiliz sanatçı Somaya Critchlow, benzer şekilde çalışmanın tek notalık okumalarıyla bıkkınlığını dile getirdi. The Guardian’a “İnsanlar çalışmamı seks pozitif veya politik veya her neyse olarak düşünmeyeya çalışıyor – ve bu değil, sadece araştırmacı” dedi. Denekleri lüks bir şekilde sırtüstü uzanabilir veya öne doğru eğilerek göğüslerini sıkıştırabilir, hedef poster kızları gibi, ama aynı zamanda güçlü bir içsellik duygusu yayma yetenekleri – onları tam bir insan yapan kararsızlık, yaramazlık ve arzunun karışık halleri. Onlara abartılı göğüsler vermek, izleyiciyi bariz olanları aşmaya teşvik ediyor. Bir gazeteciye “Bunu elde edeceğine büyük ve aptalca havaya uçuracağım” dedi ve yine de “onu ciddi bir tablo alacağız. Ve bunun hakkında bana ne anlamasın?
28 yaşındaki Larissa De Jesús Negrón, ince renk gradyanları oluşturmak için hava fırçalı akrilik ve yumuşak pastel göğüsleri kullanarak bazı arkadaşlarından daha gerçekçi bir şekilde çalışıyor, ancak bunlar aynı zamanda çalışmalarda benliklerin dönüşebileceği yollardan da elde ediyor. Porto Riko’da dindar bir Hıristiyan ailede, “mütevazi olmak ve çok fazla on göstermemek çevresinde dönen gerçekten katı kurallar” olarak tanımladığı şeyle büyümüş, genç bir isyan olarak açığa çıkan kadınları resmetmeye başladı. Kısa sürede bir terapi şekli geldi. “Vücudumda içtiğim birçok nefret ve utancı, özellikle de çıplaklığı işleyebildim” diyor. Şimdi Queens’te yaşayan De Jesús Negrón, her şeyi tüketen endişe nöbetleri, sakin kendini kabul etme büyüleri ve listeleri arasında bir yerde belirsiz ruh halleri içinde, annenin bir zamanlarını ona yollamayı söyleyen meme uçlarını muhafaza eden kendini tasvir ediyor. Yeşil ve leylak rengi tonlarında tek bir memenin yakından görünümü olan “Soy Libre Mami”de (2023), kıvrımlı iplikler, başlığın ilk iki kelimesini heceleyen dev harfler oluşturur. Tercüme: “Ben özgürüm.”
Queer ressamlar, belki de vücut bölümlerinin varlığının her zaman güvenilir emanetçilerinden çoğundan daha iyi anladıkları için, tahminleri ve katı kategorileri alt üst eden en orijinal göğüs görüntülerinden bazılarını yaşayanlar. 34 yaşındaki New York merkezli İranlı sanatçı Maryam Hoseini, kadınları tasvir etmek zorunda vücudunun göğüslerini tasvir ediyor. Resimlerdeki başsız figürlerden bazı – bilim kurgu manzaralarında yaşayan düz, birbirine kenetlenmiş şeman ve mor, deniz mavisi ve asidik mavinin canlı tonlarında resmedilmiş parçalanmış odalardan oluşan vücutlar – üç veya daha fazla var. Diğerleri bunun yerine iğne keskinliğinde meme uçlarına veya geometrik boşluklara sahiptir. Arka’da alternatif, fütüristik dünyalar alma arzusu, diğer şeyler yanı sıra İran’da cinsiyet ifadesini ve cinselliği dikte eden kısıtlayıcı hayal edici dünyalarla ilgili deneyimleri belirleyen Hoseini, “Benim için göğüsler bir dönüşüm yeridir” diyor. “Onları, figürlerimi güçlendirecek bir yer olarak, bu güç yapısı alt üst olacak bir şekilde.”
Harekete dayalı şekiller ve kalıpların sürekli olarak ortaya çıkan ortamlarında isyankar bir şekilde öngörülemeyen figürleri kucaklayan, birleşen ve çarpışan 38 yaşındaki Los Angeles merkezli ressam Christina Quarles, eleştirmenler karakterlerine görünen göğüsleri gibi görünen gördükleri sahip oldukları için kadın dediklerinde her zaman eğleniyor. Düzenli olarak hayat çizim derslerine katıldığı ve çizdiği her figürde bir dizi farklı modele sahip olan sanatçı, “Bazen cinsiyet, dünyada göğüsle gösterilen son içerikleri” diyor. Beyaz teni çok ırklı görünümüyle çelişen bir kadın olan Quarles, fiziksel özelliklerin yanıltıcı olabileceğinin kesinlikle sahipliğidir. “Göğüsler cinsiyetin ilginç bir belirteci çünkü yaş ve ağırlıkla çok fazla bağlanmayı getiriyorlar” diyor. “Cinsiyet üyeleriz ne olursa olsun, vücudunuzun bir parçası olduğunu bir parçası olduğunu düşünüyorum.” Figürlerinin alçaktan sarkan, göğe doğru bakan veya et ruloları veya kaburga parçaları bulunan gömülen göğüsleri vardır.
Quarles, Yale Üniversitesi’nde MFA’sını sürdürürken, bir önceki öğretmen ona, “Resimlerindeki göğüsler görülüyor: ruh pencereleri görünüyor,” demişti. Bunun “söylemesi biraz tuhaf bir şey” olduğunu, ancak “bazı yönlerden doğru olabileceğini” hatırlamayı. Hem saplantılı bir hayranlık uyandıran hem de katı sosyal kontrollerin merkezlerinde olan göğüs tavlamaları, uzun evli zamanlarının adetleri ve politikaları hakkında fikir veriyor. Ancak bu ressamların bileşenlerinde göğüsler aynı zamanda daha kişisel bir şey de iletir; sadece daha büyük fikirler için metaforlar değil, bireysel deneyimlere şekil verirler. Garip, asi ve bazen eğlencelidirler. Bu çalışma evrensel bir şeyi çağrıştırıyorsa, bu sürekli bir et denetlemedir – her saniyede bir bedende gezinme tuhaf olgusu.
