Netflix dizi dizisi “Break Point”in altıncı bölümünde, son yılın genelinde dünya sıralamasında İlk 100’de geçirmiş kalfa kadın tenisçi Ajla Tomljanovic, antrenmandan sonra kasvetli bir antrenman kapsamlı bir egzersiz minderinin üzerine kapsamlı olarak gösteriliyor. 2022 Wimbledon çeyrek finallerine ulaşmak. Babası Ratko, hamstringlerini esnetiyor. Ratko korkunç buz banyosu zamanının gelmesinden önce, kız kardeşinden ve idolden akıl hocasına dönüşen 18 kez büyük şampiyon olan Chris Evert’ten bir kutlama telefonu alır. “Bu arada” diyor Tomljanovic bir noktada, “odamız var mı?” Kızının dünyanın önde gelen tenis turnuvasının son sekizindeki yerini mühürlemesinden kısa bir süre sonra Ratko, booking.com’da görüldü ve Londra’daki kalış sürelerini tamamlamadı.
Bu, tipik bir spor belgeselinin konusu değil, profesyonel bir tenisçinin hayatı. İlk büyük bölüm sadece küçük bir koç, fizyoterapist ve belki de bir ebeveyn çemberi ile dünyanın etrafını dolaşarak, diğer seçkin sporlarda menajerlere ve menajerlere yaptırılabilecek bürokratik dışları tek bölümleri omuzlarlar. Bazı turnuvalarda otel konaklamalarından daha uzun süre dayandıklarından bile şaşırtıyorlarsa, çoğu etkinlik onları sadece haftalık olarak sıralamadaki yerlerini hatırlatan devrenin standart işkencelerine zorlayacak. Artık bir seyirci Amerikalı erkek oyuncu olan Taylor Fritz’in bir “Break Point” bölümü gibi, “Teniste mutlu olmak zor, çünkü her hafta bir kişi hariç herkes tarafından silinebilir.” Bu, turda yaklaşık 2.000 akranından çok daha fazlasını kazanan bir oyuncudan gelen ciddi bir denetim.
Yürütücü yapımcılığını Paul Martin ve Oscar’ı yöneten film yapımcıları James Gay-Rees’in üstlendiği “Break Point” bu yıl, sporla ilgili şovişli, iyi hazırlanmış ve kolayca erişilebilen belgeselleri çekmekte zorlandıkları tenis hayranlarına bir hediye olarak geldi. kırılmak. Bugün tenis, en az beş farklı oyuncu – Williams kardeşler, Roger Federer, Rafael Nadal ve Novak Djokovic – kesinlikle kendi mini dizilerini hak ettikleri bir dönemde alacakaranlığını elinde tutuyor. Ancak spor, her sezon farklı bir profesyonel spor takımını takip eden tam erişimli Amazon programı “All or Nothing”den veya Michael Jordan’ın hakkında Netflix dizisi “The Last Dance”e verilen etkinlik televizyon niteliğinden hiçbir zaman keyif alınmadı. Lüks konuşan kafalarıyla Chicago Bulls: Nas, Isiah Thomas, “eski Chicago sakini” Barack Obama. Belki de bunun nedeni, türün anlatı mecazlarının zaferlere ve Gatorade duşlarına yönelirken, profesyonel tenis kurslarıel ve psikolojik gerçeklerinin başka yerde yatmasıdır. “Break Point” 10. bölümde tenisi romantik olmaktan çıkıyor: Bu, ana kayıp olan ender spor doktoru.
Andre Agassi’nin getirdiği açık sözlü anı kitabı “Açık”ta tenis takvimini incelikli bir şiirle anlatıyor ve “yıla dünyanın diğer ucunda, Avustralya Açık’ta nasıl geçtiğimizi ve sadece sonraki güneşi nasıl kovaladığımızı” ayrıntılarıyla anlatıyor. Bu seyahat programı, yılın ilk Grand Slam’inde başlayan ve Kasım ayındaki yıl sonu şampiyonasında sona eren “Break Point”in bitiş noktasının aşağısına doğru. Her turnuvada, dikkatleri üzerine çekilen oyuncular etkileyici sonuçlar verir ve sonra genellikle kaybolurlar, bazen sporun inatçı aydınları tarafından engellenirler, ancak daha çok sinir krizleri veya bitkinlik nedeniyle. Bir futbol topuyla hokkabazlık yaparak veya kendi yaptıkları bir R.&B ile sırtüstü uzanarak bulabildikleri yerde kusur buluyorlar. bir otel ile takip edin. Ancak birçok gözyaşı dökülür, ardından daha çok çalışmak, daha akıllı olmak, daha açık olmak için taahhütlerini iki çıkmaya çıkarırlar. Yunan oyuncu Stefanos Tsitsipas, “Şampiyon zihniyeti oluşturmak için soğukkanlı olmalı” diyor.
Bu ay Wimbledon’u izleyenler, tüm bunların içinde tenis canlı için eğitici bir yol arkadaşı olarak görüyorlar. “Break Point”, gerçek oyun oynama konusunda sinir bozucu durumlardan kısa, maçları oyunculardan çılgınca taktik disiplini hafife alacak şekilde temellerine indiriyor; İzleyiciler, örnekler, Djokovic’in rakiplerini gittikçe daha ağır forehandlerle doğru çekip, çizginin yukarısına bir ters vuruşla yanlış ayakla izlediklerinde, nokta oluşturma konusunda daha büyük bir anlayışa sahip olmayacaklar. Bununla birlikte, ondan filenin karşısında durmanın ne kadar moral bozucu olduğunu anlayacaklar. Geçen yılki Wimbledon’dan sonraki bir zamanda, yetenekli ama çabuk öfkelenen Nick Kyrgios’un tenisinde kendi Dennis Rodman’ına olduğu kadar yakın olduğu ve finalde Djokovic’i oynadığını izleyiciz. Sıcak bir başlangıç yapar ve ardından, kendisinden önceki pek çok kişi gibi solmaya başlar. “Ey daha sakin; Onu aceleye getiremezsin, ”diyor Djokovic için, dizide bıkkın bir Kyrgios’un hakemi, yönü, hatta arkadaşlarını ve ailesini kendi locasında uyardığı görüntülere uygun bir şekilde geçen bir dış ses. Bunlar, en sert veya en yanıcı hallerini görmeye alıştığımız atletler; “Break Point”teki maçlar çoğu tenisseverin hafızasında taze olabilir, ancak seri, konularının daha net düşüncelerinden büyük ölçüde yararlanıyor.
Tüm gerçekçilik iddialarına rağmen, “Break Point”, sporun yaklaşmakta olan güç sakinlerini doldurmaya yönelik kurnaz ve belki de mahkum bir girişimdir. Kyrgios ve Tsitsipas, Casper Ruud, Ons Jabeur ve Aryna Sabalenka gibi diğerlerinin yanı sıra sporun yeni yıldızları olarak konumlandırdığı bir avuç çabacı arasında yer alıyor. Hepsi doğal olarak yaşayanlar Netflix’in kameralarına maruz kaldı. Bu tür bir erişim, spor belgeselleri için giderek daha önemli hale geliyor ve bu, “The Last Dance” ve Michael Jordan’da olduğu gibi, genellikle konuların gereğinden fazla hürmet gösteren işlerle sonuçlanıyor.
Ancak tenis bu talimata aykırıdır. Belki de tekbenciliğe en elverişli spordur. Bekar oyuncular tek bir performans gösterirler. Sahada koçluk yapmak genellikle yasak olduğundan, beklenmedik geri dönüşlere ilham veren heyecan verici konuşmalar yoktur. Oyunun temel psikodraması zihninde gerçekleşmesi – genellikle puanlar arasında başlangıç 25 saniye içinde veya kişinin çapraz sahaya mı yoksa çizginin aşağısına mı gideceğine, topu dümdüz mü yoksa döndürerek mi salacağına karar vermesi gereken bölünmüş saniyelerde. Bir genç tenisçi olarak da koşarken, antrenörlerimin bir zamanlarının filenin rakibime kaydığını, kaybedeceğini elindekileri elden çıkarmalarını. Bu, tenis oyuncularının çoraplarını indirmeyi veya raket iplerini tam da bu şekilde ayarlar gibi saplantılı tiklere neden bu kadar sık başvurduklarını açıklayabilir.
Sezon sonunda, Serena Williams’ı emekliliğe gönderme gibi tuhaf bir ayrıcalığının başrol oyuncusu ABD Açık’ta Tomljanovic ile tekrar karşılaşıyoruz. O sırada ESPN’nin maç yayını yaklaşık beş milyon izleyici sağladı ve bu da onu ağ tarihinde en çok izlenen tenis yayını yaptı. Bu, Serena’nın kuğu şarkısıydı ama “Break Point” onu gönülsüz galibimizin bakış açısıyla anlatıyor. İkinci ve üçüncü setler arasında Tomljanovic, ona karşı olan 24.000 seyircinin sesini susturmak ister gibi yüzü terli bir havluyla koruyor. Sonuçları göre teniste kazanmak bile zorlayıcı olabilir.
Maçtan sonra Tomljanovic’i sabit bir bisikletin üzerinde serinlerken bulduk. Dizinin tek komik rahatlama kaynağı olarak ortaya çıkan Ratko, tüm zamanların en iyi oyuncularını yenmesiyle ilgili bir şakayla dolaşarak kucaklayarak arkadan gelir. “Ama neden bu kadar yükleri kaldırabilecek?” o tahmin. Gatorade banyo yok, konfeti yok. Turnuvayı kazanmak için daha dört maçı daha var.
açılış resmi: Netflix’ten kaynak fotoğraflar; Getty Images aracılığıyla Tim Clayton/Corbis
Jake Nevins, Brooklyn’de bir yazar ve Interview Magazine’de dijital editör. The New York Times, The New York Review of Books ve The Nation için kitaplar, spor ve popüler kültür hakkında yazmıştır.
