Savaş Sonrası Queer Edebiyatının En Etkili 25 Eseri

Queer enfeksiyonun ne anlama geldiğine dair tek bir tanım yoksa – düşüncelere inanç kültür gibi anlamı sürekli şekil değiştiriyor gibi görünen bir kelime – o zaman queer edebiyatı bir tür olarak içerdiği tanımladığı konusunda da bir fikir birliği olamayacağı konusunda. Yine de, birçok queer insanın paylaştığı bir şey, bir önceki sayfada keşfettiğimizdir. Gizlice, yalnızca kendisiyle görüşmekla birlikte olmaktan, aynı zamanda kendilerimizle ilgili konuşmanın bir yolunu da gösteren romanlar okur, şiirler okur veya oyunlar peşinden koşmadık.

Ancak okul kütüphanelerinde veya aralarında aradığımız bu eserler arasında queer kültürü oluşturmada ve ilerlemede en etkili olan hangisi? Altı yazara sorduğumuz soruyu kullanma – denemeci ve romancı Roxane Gay, oyun yazarı ve eğitimci James Ljames, oyun yazarı ve aktör Lisa Kron, gazeteci ve TV yazarı Thomas Page McBee, romancı Neel Mukherjee ve kurgu ve kurgu dışı yazar Mayıs ayı başlarında T 25 listemizin son bölümü için Zoom üzerinden bir araya gelen Edmund White. Geçmişte, herkesten tanıştığımızda tartışacağımız 10 kadar eseri aday göstermelerini göstermem ve ayrıca ödevin detayları hakkında bazı mesajları alıp götürmek: Sadece İngilizce literatüre odaklanacaktık (çeviriye değil). 2. Dünya Savaşı’nın sonuçlarından sonra, queer yaşam Batı’da daha az kodlanıp gelişmeye ortaya çıktı ve biz yalnızca romanları, oyunları ve şiirleri tartıştık ( örnek, anı veya biyografi veya diğer türler olmayan türler yerine). – bu kural tartışması içinde bütün bir tartışmayı kışkırtsa da). Yazarlar ayrıca kitapların kitaplarını seçmeyi de kabul ediyorlar.

Tüm bunların üstesinden çok az anlaşma vardı – altı şehvetli ibneden oluşan bir grup için sürpriz değil – ve daha önce gelenlerden daha az beyaz, daha az erkek, daha az cis olan bir liste oluşturmaya yönelik ortak arzu. Şiir, her zaman olduğu gibi, farklı insanlar farklı gruplar konuşur, ancak üç kez kullanılan sohbetin sonunda herkes şiirden ağırlık dahil etmek istenenleri içerir: Her panelistin favori bir koleksiyon var olan. diğerlerini okumaya veya tekrar ziyaret etmeye tutkuyla ikna ettiler. James Baldwin ve kasap ikonu Leslie Feinberg gibi öncüler göz ardınca çalıştırılamazlar. Bu eklemenin altında yatan ciddiyet de öyleydi (anlaşmazlıkların kendisi çok eğlenceli olsa bile): Yeni kitap yasakları ve LGBTQ düşman topluluklarını, aşağı yukarı götürenleri biriktirdiği altlarında seçilmiş yazıları sıralama değil, queer insanların tükettiğinin kapsamıdır. Önceki nesiller gibi, genç insanlar neşe ve keder, seks ve ölüm, onların ve paylaştıkları tarih hakkında daha eksiksiz bilgi bulmak için bu kitaplardan kaçabilirler. — Kurt Soller

Bu görüşme düzenlendi ve özetlendi.

Satıcı:Sahip olduğunuz bana aday listelerinizi nasıl şekillendirdiğinize dair notlar gönderdiyseniz, bu yüzden queer edebiyatın bile ne olduğu hakkında konuşarak başlayabileceğimizi düşündüm. dır-dirŞu anda.

Lisa Kron: Çarpıcı olan bir şey, aralarından seçim yapabileceğiniz çok şey olması. “En etkili” demenin ne anlama geldiğini bilmiyorum – özellikle de her şeyin altındakilerin yukarıya geldiği queer kültürde. “Yaratıcı hayal gücümü ateşleyen ve sonuçta devrime yol açan insanlar kimdi ve eserler nelerdi?” Bunu yaparken fark ettim ki, “Ah, bunların hepsi benim hizmetçi kültürü olarak nesnelerin içindekileri çalışan insanlar.”

James Ijames: Ya bana kendimi gösteren ya da özellikle tuhaf hissettiren değerler olan edebiyatla ilgilenirdim: deva ve şefkat, bunun gibi şeyler. Ayrıca: Politikasını izleyen yazarlar. [James] Baldwin ve [Tony] Kushner hemen akla geldi. Essex Hemphill. AIDS döneminin edebiyatı, insanların nasıl hayatta kalmayı okumak benim için güçlendirici oldu.

Thomas Page McBee: Birden fazla queer kimlik yaşadığım için bu fazla gruba sahip olabilirim. “Stone Butch Blues”u [diğerlerinin] listelerinde görmek beni heyecanlandırdı çünkü o kitap benimle zaman içinde iki bedende konuştu.

1. “Stone Butch Blues”, Leslie Feinberg, 1993

Ömür siyasi boyu aktivist olan Leslie Feinberg (hir zamirini kullanmıştır) yazılarının büyük çoğunluğunun toplumsal cinsiyetin karmaşıklığını Keşfetmeye adadı. Feinberg’in 2014’te ölmeden önce web ortamında ücretsiz olarak indirdiği ilk romanı “Stone Butch Blues”, Buffalo’da Yahudi bir işçi sınıfı ailesinde büyüyen deneyimlerinden yararlandı. Hikaye anlatıcısı Jess Goldberg, annesi ve babasını “Sears tarafından kataloglanamayan bir çocuk” olarak şaşırtıyor ve gençken evden kaçıyor, sonra Buffalo’nun gey barlarına sığınıyor. Bu kurumları koruyan kasaplardan ve kadınlardan öğreniyor, polis baskınları sırasında birden fazla cinsel saldırıya maruz kalıyor, fabrikalarda iş bulmaya ve görmeye, hormonlara tırmanmaya başlıyor ve bir erkek olarak etkilediği tarihin kaybıyla mücadele ediyor. Sonunda Jess, davranışlarını şekillendiren makinenin geri döner: “Kadın mı erkek mi?” Aradaki farkın her zaman o kadar net olmadığını keşfeder. — Coco Romack

Roxane Gay: 17 yaşımdayken “Stone Butch Blues”u okudum ve ilk kez kasap görüntüsüne benzeyen bir şey gördüm. Tuhaf bir şey görmediğim Omaha’dan bir kız olarak sadece “Vay canına” diye düşündüm.

McBee: Hem zamansızlığı hem de tuhaflığı olan işler üzerine çok düşündüm. Her ne kadar “queer”in eskiden benim anladığımdan farklı bir anlama geldiğini hisetsem de. Benim için “queer”in eski tanımı asimilasyona karşı direnişle ilgiliydi. Bugün hala bu anlaşılamayabilir ama aynı zamanda tüm grup için kapsamlı bir terim.

Neel Mukherjee : “Gay” ve “lezbiyen” sözcüklerinin haritasından düşmesine biraz üzülüyorum ve biraz da üzülüyorum, “queer” daha geniş kapsamlı olsa da da. Bir zamanlar bir dünya dünyasının var olduğu ve olmadığı gerçeğini de nostaljik gerçekleştirme. Bu, queer kültürünün artan kabulü ile queer kültürünün geçmişte bir alt kültür olmasıyla karşılaşmasıdır (birçok yerde yaşama alt kültür olarak barındırmasına rağmen).

Eşcinsel: Queerliğin evrimini ve nesillerinin mümkün hale gelmesiyle geçen hatlarım. Audre Lorde gibi alacağız, “Sister Outsider”, “Ah, başka Siyah lezbiyenler de var” öğrendiğim kitaptı. sadece ben değilim . Hem şiirinde hem de düzyazısında öfke hakkında konuşabildiğini, özellikle beyaz kadınları görmek konusunda katmak konusunda rahat olduğunu – bu onun zamanında inanılmaz derecede risk almalıydı. Açıkçası, hala öyle. Bu riskleri almaya istekli olması, en iyi queer edebiyatının çoğunun yaptığı şeylerin simgesidir: Bir yazarın kendi lehlerine sonuçlanmayabilecek bir şey yürüttüğü, ama yine de yapıyorlar.

Satıcı:Thomas, Lorde’nin “biyomitografi” adını verdiği “Zami: A New Spelling of My Name” (1982) filmini seçtiniz.

McBee:beni koruyucuyu seçtim trVarsayım, yalnızca veri verilerine uyması için, ama burada Roxane’ye saygıyla karşılanır.

Eşcinsel: Kanser günlüklerini [1992’de öldü] veya şiir koleksiyonlarından herhangi birini veya özetlerinden herhangi birini çıkardı. Ancak “Sister Outsider” dünya görüşü herhangi bir dış analiz olmaksızın kendi sözleriyle sunuyor.

2. “Yabancı Kardeş”, Audre Lorde, 1984

“Sister Outsider” esasen Audre Lorde’un tez cümlesi, denemeler, konuşmalar ve röportaj metinlerinin bir karışımı. Şair, yazar ve aktivistin hayatını sürdürmeye çalıştığı temel ilkeler – kar amacı güden bir ekonominin açgözlülüğü ve sosyal adalet ihtiyacına seslenerek – burada onun kesin, metafor açısından zengin diliyle ortaya konmuştur. “Erotik Kullanımı: Güç Olarak Erotik” te, bu erotik kullanıcı “bir topaz gibi tünemiş küçük, yoğun sarı renk topaklarına”, “yoğuracağı … kapsamlı ileri geri yoğuracağı” bir çekirdeğe benzetiyor. Şair Adrienne Rich ile yaptığı bir röportajda yaşadıkları gibi, “Birisi bana ‘Nasıl hissediyorsun?’ veya ne düşünüyorsun?’ … Bir şiir okurdum ve o şiirin bir yerinde duygu, hayati bilginin parçası olması gerekir. Lorde, Siyahi bir hizmetçi şair olarak farklı kimliklerinin önemini ve güzelliğini ve feminist ve sivil haklar hareketlerinin başarılı olmak için bu tür farklılıkları nasıl kabul etmesi gerektiğini vurguluyor. Bu kitabı okumak, kutlamak ve kesişimsellik Kutsal Kitap’ın yeni olmadığını ve nesnelerle ilgili hemen hemen her konuşmasının, “Who Said It Was Simple” (1973) adlı şiirinde “Ama ben kimim” yazan Lorde’ye bir eşya borçlu olduğunu hatırlatmak. aynama bağlı / yatağım gibi / renkteki nedenlerini gör / seks kadar / burada ifşa ederek merak ederek / hangi ben hayatta kalacağım / tüm bu özgürleşmeler. — Tomi Obaro

Satıcı: Bu melez formları tartışmamız gerekiyor. Sahip olduğunuz bana ait anı ve otokurgu hakkında çeşitli yollarla gönderdiniz. Roxane, “Sister Outsider” gibi bir kitap nasıl tanımlayacağını merak ettiğim için pek çok farklı şey var ve bunların çoğu kez öngörülmeyen olarak kabul edilir. Bu liste için kurgu, şiir, oyunlar ve performansa odaklanıyoruz. Ama onların bu bakımları hakkında ne yaşıyorlar? Queer edebiyatının melez varyantlarıyla özellikle ne söylemesi gerektiğini söylemesi?

Eşcinsel: Queer edebiyattan bahsetmeken, olmayanı göz ardı etmeyi çalıştırma. Kurgusal olmayan, gerçeklerimizi ifade etmemize ilk izin verilen yerdi. Bu temel. Garip, kurgu ve şiirden daha önemli. Kurgusal olmayan, melez formlar, anılar – bunların özü kamu bilincine yazabilmemizin yollarıydı.

Edmund Beyaz: kesinlikle. Bilirsin, otokurgu dedikleri şey… Kesinlikle, [Marcel] Proust ve André Gide gibi tüm büyük eşcinsel Fransız yazarların hepsi bir tür otobiyografik kurgu yazıyorlardı. Belki kılık değiştiriyorlardı ama yine de çoğu zaman “ben” kelimesini kullanıyorlardı. Evvel, bir münazara sahnesinde [Ernest] Hemingway’den geçiyordum.[1927] “Hills Like White Elephants” öyküsü ve ben, heteroseksüel bir yazar okuyucunun kendisinin aynı değerlere sahip olduğu varsayılabileceğini ve bu nedenle taşınabilirliği kullanıldığını – kürtajla ilgili olduğunu, ancak Hemingway’in bu kelimeyi asla kullanmadığını – söylüyordum. Proust gibi eşcinsel bir yazar o kadar sıra dışı elinde bulunanlar ki, onları genel halk için hecelemek zorunda kaldı.

Kron: Bu yazarların kimin için yazdığına dair ilginç bir fikir ortaya koyuyor. İnsanlar ana akım bir kitle tarafından anlaşılmak için mi yazıyorlar yoksa alt kültür içinde mi yazıyorlar? Bana göre, bir hizmetçi yetiştirme en büyük armağanı, ataerkillik, krallığı, beyaz üstünlüğü gibi şeyler dışında var olduğu yer: kapıyı çalmak, kabul edilmek istemek değil, başka bir yerde sımsıkı bulundurmak, gördüklerini ifade etmek. Böylece, “queer” taşıma kapasitesi açısından, çekici olduğunu düşünürsem de, çok kolay pazarlanıp metalaştırıldığı için ona karşı her zaman biraz temkinli tüketiciyim.

McBee: Aktarım paketleri, genellikle ötekileştirici ve müstehcen hikayelerimize yönelik bir istek var. Bu [tür] sınırlaması olmayanlar için bir pazar tahkikatını çalıştırması nedeniyle çoğu zaman hayali kullanmak bile zor. Queer ve trans insanlar şaşırtıcı bir şekilde bu talebi kabul etme alt üstleri ve bu tür hikayeler bu yüzden çok önemli.

Mukherjee: Otobiyografik ne zaman otokurgusal hale geldi? Roxane, queer kültürü ve aktivizminin en büyük gerçeklerinden bazılarının yerine getirilmesinde olmayanda nasıl yapıldığına dair değindiğin nokta… İşin garibi, queer ayrıca kurguları, queer kültür hakkında yazmak için uzun süre kullandıkları karakter ve karakterin ardına saklanıyorlar. Veonlar hakkında Ed, Proust ve Gide hakkında konuşuyordu —

Beyaz:Willa Cather da iyi bir örnek.

Mukherjee: Damon Galgut’ta aynı şekilde. Ed, muhafazaları “Yabancı Bir Odada”yı koydu. Üç anlatısı, ana karakter olan Damon adlı birinci şahıs anlatıcısı tarafından birleştirilir. Galgut önceki ile röportaj görüşmelerini ve “Karakteriniz Damon” görevlilerini kaldırır – ve beni durdurup “Hayır, bu bir karakter değil, bu benim” dedi. Kendi kendime “Seni benim burada öğrenciler çalışıyorum” diye düşündüm ki bu açıdan çok tuhaf bir koruyuculuk. Ama bu çok, çok yoğun bir kitap – aslında bir başyapıt.

3. “Yabancı Bir Odada”, Damon Galgut, 2010

Damon Galgut’un Güney Afrikalı yazar yedi kısa romanı olan üç yolun yolcularını dolduruyor. Kahramanı Damon, yetişkinliğin üç farklı yaşantısı Yunanistan, Güneydoğu Afrika ve Hindistan’da dolaşıyor ve hiç durmadan evden kaçıyor. Gezici yolculuklarını birinci ve üçüncü şahıs karışımıyla anlatan anlatan anlatıcısı gibi – neredeyse kendine bir yabancıymış gibi – Galgut’un kitabı kolay bir noktaya direniyor ama her şeyden önce Damon’ın başkalarıyla bağlantı kuramamasıyla tanımlanıyor. Yabancılar arasında tesadüfi bir karşılaşmanın Lesotho’nun kırsalında bir yürüyüşe dönüştüğü ilk yolculuğu, Damon’ın hem büyüleyen hem de hüsrana uğratan bir Alman olan arkadaşından fırtına gibi uzaklaşmasıyla rotasından sapar. Damon’ın ikinci yolculuğunu, seyahat arkadaşları tarafından sürekli komik bir şekilde refakat edilen İsviçreli güzel Jerome ile yakınlaştırır. Kısmen kader, ama yüksek kararsızlık nedeniyle ikisi çekiciliklerini tamamlayamıyorlar: “Yalnız kendim hakkında yazıyorum, tek elden bu ve bu nedenle her aşkta hep başarısız oldum.” (Engellenen arzuyla ilgili bir romana uygun olarak, seks sahnesi yoktur.) Kitap, kahramanının Goa’da intihara eğilimli bir arkadaşına bakmasıyla sona erer: Bir an, o Cape Town günlerinin büyücüsüdür; sonraki, “kara yabancı sonuna kadar ağdalandı … onun ölmesini isteyen kişi.” Damon’ın yakınlığını kazanmak için elinden gelenin en yanından gitmelerine rağmen adım atamadığı, zihninin garip odası kendini kilitledi. — Miguel Morales

Satıcı: Üçünüz, James Baldwin’in üç farklı eserini gösterdiniz. “Mühlet vermemiz lazım, listede James Baldwin var” hakkında konuşmak yoksa kitapların kendisini mi kullandığınızı?

Beyaz:“Giovanni’nin Odası” iki beyaz adam hakkındayken, “Hemen Üzerimde”[1979]Seçtiğim , Siyah erkekler arasında bulunduğu kadar kullanmak en hassas ve güzel seks sahnelerinden bazılarına sahip.

Mukherjee: Yine de “Giovanni’nin Odası” bir Siyah Amerikalı sürgün için yazması çok cüretkar birtı kitap. Bazı yönlerden alınan ilk örnekleri ve onu önemli kılan tarihsel değeri elinde tutar.

Yani şarkı sözleri:Beyaz olmayan insanların beyazları hakkında yazmasını her zaman sevmişimdir – biz beyazları onların tanıdıklarından daha iyi tanıyoruz.

Beyaz: Neel, bakmamız gereken “tarihsel” kelimesini kullandın. Tamamen farklı dönemler var: Stonewall’dan önce [1969’da], queer yazarlar düz bir izleyici kitlesi için yazıyorlardı; sonra doğrudan ev sahibi okuyuculara yazmaya cesaret ettik. Bu, her şeyi bölen Rubicon’dur.

Yani şarkı sözleri:Baldwin açısından “Git, Dağda Anlat”ı seçtim.[1952] . O kitabını kullanmakta olan hiçbir cinsel kimliğimin ne bilgileri kimliği yoktu. Ama aman Tanrım, piyanistten düzen ve yapının içinden bacak kaslarını nasıl görebildiği o sahne – bu benim erişemeyeceğimi evde bir şeydi. Hep bende kaldı.

Mukherjee: Sanırım hepimizi arşivlemenin belirli bir döneminde – ergenlik döneminde – sayfada geçen arzu hakkında öğrenmemiz ve buna doyamadığımız o anıyı yaşadık. o sahneler yapılmış bize, bence. Ve o yaşım benim için Baldwin kitabı “Giovanni’nin Odası” idi. Demek istediğim, daha değerli olmayan kitaplar da vardı.

4. “Giovanni’nin Odası”, James Baldwin, 1956

1948’de James Baldwin, New York’u Paris için takas etti. Yazarın ikinci romanının anlatıcısı David ile tanıştığımızda o da aynısını yaptı. Baldwin, hareketin kendisine yazmak için alan ve Amerikan ırkçılığından bir kurtuluş sunacağını umuyordu; Gizli beyaz bir adam olan David, kendinden kaçmaya çalışıyor. Bir gece müstakbel nişanlısı Hella uzaktayken, bir İtalyan barmen Giovanni ile tanışır ve sinsi içkilerle geçen bir akşamın ve beyaz şarap ve istiridyeden oluşan ortak bir kahvaltının ardından eve gider. “O odadaki hayat denizin altında yaşıyorlar. Zaman kayıtsızca üstümüzden akıp geçti; saatlerin ve günlerin hiçbir anlamı yoktu,” David bize ilişkilerinin başlangıcını anlatıyor. Ancak sonunda gerçeklik çifti yakalar ve oda, en utandırıcı düşüncesini gölgeleyen ve roman trajik hapishanesine iten David için bir hapishane gibi hissetmeye başlar. Yine de okuyucu için kitap, kendini kandırmanın bedeli ve aşktan çekinmenin saçmalığı hakkında açık bir şekilde teşvik eden bir hikaye. David’in bir karakterinin kendisini geri çektiğini gördüğünde söylediği gibi, “Onu sev… onu sev ve bırak o da seni sevsin.” Sence cennetin altında başka bir şey gerçekten önemli mi? — Kate Guadagnino

Satıcı: Daha iyi bir kelime hazinesi için bariz kütüphaneleri olduğu kitapları seçmek için herhangi bir yönlendirici var yönlendirme? “Giovanni’nin Odası” kesinlikle bir klasik.

McBee: kesinlikle. İlk olarak, çünkü diğer insanlar onları seçeceğini sanıyor. Ama aynı zamanda, LGBTQ kültürünün dışında var olan tüm grupların dinamikleri onun içinde kopyalarımız için: Kanon açısından, öncelikle çok beyaz cis gey erkekleri düşünüyoruz. Bu, bir Siyah adam olarak kanona dahil edilmesi nadir olan Baldwin değil. Ayrıca özellikle trans insanlara dikkat ediyorum – yaptığımız şeyleri yüceltmek ve bizi bu sohbette tutmak bana inanılmaz derecede acil geliyor.

Mukherjee: Kanon zorunlu olarak geriye dönüktür, çünkü bir kitabın yerleşmesi için bir süre geçmiş olması gerekir. Ama aynı zamanda yayılmalı ki hiçbir zaman büyümesinin, son sürümünün “Nevada” gibi kitaplara yer açsın. Ancak son dönemlerde. 2005’te ilk konuşmayı insanlar bana bu kitaptan neden bahsetmediler?

5. “Nevada”, Imogen Binnie, 2005

“Nevada” ender görülen bir şey – bağımsız bir basın (eski Topside) tarafından yayınlanan ve on yayınından kısa bir süre sonra, 2013’te büyük bir şirket baskısı (MCD x FSG Originals) tarafından yeniden yayınlanan bir kitap. New Jersey punk grubu Bouncing Souls’ta olduğu kadar James Joyce’u da düşünen kahraman Maria Griffiths, New York yönetiminden bisikletiyle kaçarken kendini daha özgür hissediyor ve “trans olmakta gerçekten iyi” bir kadın karar veriyor. ama duygusal olarak mevcut olma konusunda daha az usta. Kız arkadaşı tarafından terk edilme ve Strand’a çok benzeyen Manhattan’daki bir kitapçıdaki işinden kovulduktan sonra, kendini tanımak için batıya yönelir. Neredeyse 30 yaşındaki Maria Star City, Nev. Otomatik olarak olmayı umduğu akıl hocası olarak kabul edilmiyor, ancak romanın kendisi, bir trans kadının deneyim merkezi alan ilk kişilerden biri olduğu için okuyucular ve yazarlar tarafından benimsendi. Imogen Binnie 2022’deki sonsözünde “Genel olarak dünya için görülmedi ve [queer] yarı yarıya için de görülmedi,” diye yazıyor, “bu yüzden bu benim ve mevcut var olduğumuza dair bir tür haykırıştı.” – KİLOGRAM

McBee:Bugün çalışan her trans yazar o kitabı okuduğunu ve etkilendiğini düşünüyorum.

Mukherjee: Çok akıllı, çok komik. Sizden onu okuyanlara sormak istedim: Sizce o kitapta neler oluyor?

McBee: Trans olmakla ilgili yazıyor, değil mi? Ve bir tür dongn kalitesi var: Sıçramaya başlıyorsunuz ve sonra geri çekiliyorsunuz. Kim algılama anlayışı çalışan iki karakterle tanışıyoruz. Bazen gördüğünüzü ve geri yansıttığınızı düşünmüyoruz. Kitabı bir tür deneyiminin o kadar tarifesi olamaz, neredeyse tarifesi olamaz bir nüansını yakalıyor ki, bence onu deneyimlememiş insanlar için anlamak çok zor. İyi kurgu böyle yapar.

Satıcı: Neel, ima ettiklerinden biri de bunun eğlenceli olduğu. Roxane, başta buna benzer bir şeyden bahsetmiştin…

Eşcinsel: Genellikle edebiyat hakkında okurken, insanlara büyük “L” ile okuyanlar: Ağır olmalı. Ama kurgunun hem aydınlatıcı hem de eğlenceli olması gerektiğini düşünüyorum. Her zaman komik olmak zorunda değil. Ancak tarih boyunca, insanların tuhaf anlatılarının sefalete dayanmasını beklediklerini gördükleri ve bu her zaman böyle olmuyor. Acıyı ortadan kaldırana kadar sevinci de bekliyorlar. Bunu seçerek “Manhunt” gibi anlatıları seviyorum.

6. “İnsan Avı”, Gretchen Felker-Martin, 2022

Erkekler, yeterince testosteron içeren her şeyi acımasız, beyin ölümünü gerçekleştiren bir ölüm makinesine dönüştüren T. rex virüsü tarafından enfekte edilmiş canavarlardır. New Hampshire ve Massachusetts’ten geriye kalanlarda, iki eski arkadaş ve trans Beth ve Fran, görünüşeki en iyi östrojen kaynağı olan testislerini toplamak için değiştirilmiş erkekleri seçmek zorunda kalanlar ve tek bakımları bu değişime dahilen kadınları kapsıyor. erkek vebası. Gretchen Felker-Martin, trans insanlar için ölüm kalım meselesini keskinleştirmek için korkudan yola çıkarak kullanıyor, ancak görünüşe göre cani adamları Beth ve Fran’in endişelerinin en küçüğü. Maryland eyaletini ele geçirdikten sonra, artı TERF (trans-dışlayıcı radikal feministler) Doğu Sahili’ndeki hakimiyetlerini sağlamlaşmak için kuzeye yürüyor. Erkeklerin istekleriken, TERF’ler kadın bedenlerini yönetme kisvesini üstlenir ve kahramanları zengin bir veletin zevk sarayı olarak parçalara ayıran ayrıntılı bir sığınağa sığınmaya zorlar. Kapitalizm, şaşırtıcı olmayan bir şekilde, dünyanın sonundan sağ çıktı ve burada bazı insanlar zorla çalıştırılmak üzere satılıyor ya da ünlü kurtlara atılıyor. İlk başta, bir karakter yeni erkekler hakkında “Belki de bu onların dünyaları her zaman istedikleri dünyadır” diye düşünür, ancak aynı şey artık yaşadıkları kıyamet sonrası besin zincirinin kullanılması bulan cis kadınlar için de geçerli olabilir. emniyet. — AA

Eşcinsel: İnsan avı neşe değil. Bu, dünyanın temelde çöktüğü ve artık bir ilaç endüstrisi olmasa bile transların gereklerinden kaynaklanan hormonları almanın yollarını bulmak zorunda kaldığı yakın dönemden geçen kanlı bir kitap. Bu, queer yazarların sonsuza kadar yazmak için çaresiz kaldıkları türden bir kitap ve yayıncılık, queer yazının nasıl olması izlenimleri hakkında önyargılı tutulmana uyan anlatılar konusunda ısrarcı olduğu için nadiren fırsat verilmesi. Bu şekilde, “Geçişten Ayrılma Bebeğim” gibi. Bunu diğer insanların listelerinde görmek istedikleri için gittiği için, Torrey Peters, oraya gitti . Bu sadece saygısızdı, queer insanlar mutlaka konuşmak istemeyeceği pek çok eşya [atıfta bulunuyordu]. Ve dağıtım karmaşası tek hikaye haline getirmek yerine bundan bir hikaye çıkardı.

7. “Dönüşüm Bebeğim”, Torrey Peters, 2021

Torrey Peters’ın ilk romanında, ana karakteri Reese – 30’larında romantik drama “dehasına” sahip beyaz bir trans kadın – Ames adlı eski sevgilisi onu birlikte olmaya davet ettiği anne olma umudunu neredeyse yitirmişti. Yeni kız arkadaşı Katrina (aynı zamanda patronu olan) ile izleme oyunu ebeveyni. Bunu takip eden üçgen şekli “yapmayacaklar mı?” hikayesi, Reese ve Ames’in – kendisinin de bir zamanlar trans kadın olan Amy – ve daha az ölçüde Asyalı Amerikalı cis olarak deneyimi olan Katrina’nın hayatını kazıyor. Kadın, “kadınların anne olmayı hak etmelerinin hissettirilmesinin” çeşitli yollar üzerinde düşünmesine yol açar. Bu karakterler bir arada, Reese’in “Sex and the City Sorunu” olarak adlandırdığı, televizyon şovunun dört kadın kahramanı tarafından somutlaştırılan sıfır toplamlı yaşam seçimleri kümesini çözmeye çalışırlar; “Reese’den önceki trans kadın kuşağı için … aspirasyon sorunu.” Ortaya çıkan hikaye, ayrımcılığa ve biyoloji – ve heteroseksüel kültür – onları başarısızlığa uğrattığında bireylerin yuvaları için deva inşa ettikleri yolları ele yer alıyor. , Reese, annenin diğer bir nedeni olduğunu düşünüyor – annelik yolunuza nasıl gelirse gelsin – bu nedenle, yaşlı ve yalnız kaldığınızda ve ölümleriniz için üzüldüğünüzde, kızınız tiyatro oyunlarınıza göz devirecek ve sizi içeriden alacak. soğuktan.” — Rose Courteau

Mukherjee: Alison Bechdel’in “Dykes to Watch Out For”una Lisa’nın dahil olmasına bayılıyorum. Çizgi roman ve kendi aralarında – ve hemşirelerle – dalga geçen ve bir oyun içeriği var, oysa “Fun Home” [Bechdel’in Kron ve Jeanine Tesori tarafından 2013 müzikaline uyarlanan grafik anı kitabı] bazı yönlerden çok kasvetli bir kitap.

Kron: Alison, 20 yürütücü [fazla] bir süre “DTWF” yazdı. Tartışılmaz derecede etkili: Görünür bir işçi kültürel varlığı yaratmanın ana itici güçlerinden kaldı. Ve onu özellikle kız arkadaşı olmak için yazdı.

8. “Dykes to Watch Out”, Alison Bechdel, 1986

Alison Bechdel’in uzun ömürlü devam eden çizgi romanı “Dykes to Watch Out For”, 1983’te feminist WomaNews gazetesinde yayınlandıktan kısa bir süre sonra bir kült topladı ve sonraki iki haftada bir şerit olarak yayınlandı. 1986’da Firebrand Books, Bechdel’in lezbiyen karakter kadrosuna bir yuva sunan ilk kitap baskısını yayınlıyor: müzik festivallerinde sonundan koltuk altı saçlarını ören arkadaşlar, kurtuluş ümidi çok az olan aşk dolu rahibeler ve mükemmel bir şekilde kefallenmiş kasaplar, ellerinden tıngırdayan anahtar halkaları. arka cepler Hiciv bilim sahneleri pembe dizilerini akla getiriyor – “Oda Arkadaşları: Birinci Bölüm” adlı bir şerit, Flo ve Jean arasındaki dostluğu başlatıyor, Audre Lorde ve bitkisine karşı tamamen bir tutkuyla şekilleniyor, tam da bozulmaya başlıyor. “Bir dahaki sefere daha fazlası için tüyler ürpertici çatışmalar” diye dalga geçiyor. Lezbiyenlerin ve genel olarak kadınların tasvirleri o kadar incelikli ki, 1985’te çizgi roman, şimdi ekrandaki kadın karakterlerinin temsilini kendilerinin için bir ölçüm olan Bechdel testine yol açtı. Bechdel dizisi 2008’de ara vermiş olsa da, etkisi pek azalmadı: Bu ay Audible, Carrie Brownstein, Roberta Colindrez ve Roxane Gay’in seslerini içeren bir ses uyarlaması yayınlamaya başladı. — CR

Satıcı: Bir bakıma öncülük edenlerden, Lisa. Açıkçası, bunu yıllarca yıldıran insanların sırtına inşa edilmiş pek çok harika çağdaş çalışma var.

Mukherjee: Ed gibi. O bir oyun değiştiriciydi ve bunu kabul etmek istiyorum.

Beyaz: teşekkürler. Times of London’da Alan Hollinghurst’ün “Yüzme Havuzu Kütüphanesi”nin ilk eleştirisini yayımladı ve “Bu, bir İngiliz’in yazdığı en büyük gey romanı” dedim. Ama benim favorim “Kayan Yıldız”[1994] . Henry James’in “The Pupil” adlı kitabı gibi öğrencilerine aşık olan öğretmenlerle ilgili hikayeleri okuduk hepimiz çok alıştık.[1891] . Bunda, aslında seks yapıyorlar! Ve bu çok, çok ateşi bir seks. Ama bana göre en büyük gey çizgi roman heteroseksüel bir adam tarafından yazılmıştır: [Vladimir] Nabokov’un “Pale Fire”ı[1962].

Mukherjee: Zamanımızın en yüksek sıcaklığı seks hakkında ayırmasaydık, hiç de tuhaf bir panel yönetimi. Size “Kayan Yıldız” ın daha güzel kitap olduğu, özellikle orta pastoral bölüm. Hollinghurst harika bir düzyazı stilisti. Çok az insan onun gibi bir İngilizce cümle kurar. Ama “Yüzme Havuzu Kütüphanesi” içinde gök olayları vardır. Seks sahnelerini bir araya getiren, çok sayıda, grafik ve şaşırtıcı bir şekilde yapılmış, asla mora dönüşmeyen edebi düz yazı ile. Bunu çok yapmak zor. Ayrıca İngiltere’deki evliliğin tarihi ve nihai liberalleşmesi hakkında daha karanlık bir şeyi ortaya çıkarıyor.

9. “Yüzme Havuzu Kütüphanesi”, Alan Hollinghurst, 1988

Alan Hollinghurst’ün ilk romanı yayınlandığında, AIDS Londra’yı harap etmişti, ancak kitap, hasta şehrini ele geçirmesinden hemen önce geçiyor ve bu nedenle, 20. yüzyılın başındaki Ronald Firbank romanlarından biri gibi. anlatıcısı, paralı ve miyop Will Beckwith tarafından tercih edilen, “kayıp zamanlarda hafif ruh”. Kensington Gardens’tan oturma grupları ve turlar arasında neşeyle değerlendirdiği bir spor salonu olan Corinthian Club’a kadar Will’in uğrak yeri, düzenleme ve korkmadan seks yapma olasılığıyla dolu. Bodrumunda bir Roma hamamının kalıntısı olan yaşlı bir adam olan Charles Nantwich ondan biyografisini yazmak istediğinde Will’in dikkati başka yöne yönelir. Böylece Will, Charles’ın Winchester College’da bir öğrenci olarak ve ardından Oxford’da Sudan ve son bir hükümet görevlisi olarak geçirdiği Priapic günlerini detaylandıran günlükleri aracılığıyla, havalandırmanın genellikle bir afrodizyak görevini gördüğü daha erken bir gey yaşam dönemini araştırıyor. Çiftin pek çok ortak yönü ortaya çıktığı çıktı, bazı önyargılardan tam koruma sağlayamayan üst sınıf geçmişleri ve daha az sempatik bir şekilde beyaz olmayan erkekleri fetişleştirme dahil. Yine de kitap, daha önce gelenlerin acılarına alışmanın önemini vurgulasa da, erkek zevkinin zengin bir şekilde işlenmiş bir kutlaması olmaya devam ediyor. — KİLOGRAM

Kron:Lezbiyenlerin fikri, cinsiyetsiz olduğumuzdur – burada demek Fransızca fısıldıyoruz. [Hepsi güler.][Patricia Highsmith’in] “Tuzun Fiyatı”na koymamın nedenlerinden biri de bu.[1952] ve [Ann Bannon’ın 1950’leri] Beebo Brinker romanları listemde. O kitaplar küspeleri için temel alınabilirdi. Lezbiyen seks, aslında erkek kullanımı için olmasa da, erkek kullanımı için kullandıklarıdi: Bu şekilde telin içine girip yayınlanabiliyorlardı.

Mukherjee: Lezbiyen seks, tabii ki AIDS nedeniyle gey erkekler için varsayılan hale gelen seks boyutu ölüm düşüncesiyle hiçbir zaman yüklenmedi. Hollinghurst bundan uzaklaşıyor; saf arzu olarak seks hakkında yazıyor. Ama – ve bu senin için bir soru olabilir Thomas – ateşi trans seks nerede?

McBee: Trans şemsiyenin en geniş anlamıyla, “Paul Takes Form of a Mortal Girl”ü seçenlerimiz için bu harika bir örnek. Hem klasik hem de çağdaş en tuhaf kitaplardan biri. Çok erotik. Ve kahramanın cinsiyetinin ne olduğunu gerçekten anlamıyoruz (onları cinsiyete uygun olmayan kişiler olarak düşünebiliriz). Bu aslında kitapla ilgili sıcak olan şeylerin bir parçasıdır.

10. “Paul Ölümlü Bir Kızın Şeklini Alır”, yazan Andrea Lawlor, 2017

Bir serseri Ovid gibi, Andrea Lawlor ilk romanında başka biçimlere dönüşen bedenleri yazar. Iowa City’deki tek gey okullarında bir lisans öğrencisi ve huysuz barmen olan Paul, akla geldiğinde her türden aşıkların peşine düşerken vücudunu ve cinsiyetini istenen zaman kararları. Lawlor, şekil verenlerin kahramanı hakkında “O bir omnivordu, turuncu mendilli bir bayrakçıydı, yiyebildiğin kadar açık büfelerin meraklısıydı” diye yazıyor. Kitap hareketli ziyafeti, Paul’ün rahat kolej kasabasındaki kahve dükkanlarını, punk barları ve kütüphaneleri dolaşmasını, ardından feminist bir müzik festivalini ve son olarak 1993’te AIDS dönemi Amerika’sını dolaşmasını takip ediyor. kitap, ülkenin dört bir yanındaki küçük kasabalarda birbirini arayan queer karakterlerin pek çok alaycı tanımını içerir, ancak ağırlığı, arzu sabit cinsiyet veya cinsel kimliklerden çözüldüğünde mümkün olan benzer bir anlatımın anlatımı. Paul, sadece düşünerek arzulanan kişi olabilir. Lawlor bizim de kurtulmamızı bilmemizi istiyor. — Evan Moffitt

Eşcinsel: Cinsiyet anlayışımız genişledikçe, cinselliğimiz için ipuçları da artıyor. Benim neslimdeki ve daha önceki insanlar genellikle statükoyu bozmaktan endişe duyuyorlardı – iş biraz kısır olacağı için çoğumuz, “Zaten bizim bir grup seks bağımlısı gözlemliyorlar” diye düşünüyorlar. Cinselliğimizin seks sonrasında kabul edildiği, belirli saygınlık politikalarını ortadan kaldırma ve sıcak düzenlemelerimiz bir dizi şey [hakkında yazmak] çok önemli. Bu pek çok farklı şekilde olabilir çünkü cinsellik anlayışımız giderek genişliyor. Her gün yeni bir tür cinsel ifade öğreniyorum ve “Ah, çok yaşlıyım” diyorum. Ancak bunu birleştirmek için edebiyata faydalı.

Satıcı: HIV/AIDS hakkında konuşmalı mıyız? James, Angels in America’yı seçen tek kişi gönderiyor.

Yani şarkı sözleri: biliyorum! Belki ben acemiyim? [Gülüyor.] Bir oyun yazarı olarak, her zaman yapmak istediği şeyi yapan insanlar arıyorsun. Kushner -hikayesindeki politikaya ve tuhaflığa ek olarak- sadece hırslı. Oyunda dünyanın ne kadar büyük, ne kadar geniş, ne kadar farklı doğası gereği insan olduğu ilham verici. Hayır, ırk açısından çok çeşitli değil. Sadece Belize var. Ama tüm bu çılgın Mormon hikayesi var ve çok Amerikan. Ve oyunun sissizmi, nasıl yazıldığı ve sıraları hakkında bana önemli gelen bir şey var. Bir kuir yazarının yazdığı en önemli oyun mu Bilmiyorum.

Kron:Ama kesinlikle etkili.

Yani şarkı sözleri: İçinde gerçekten güzel yazılar ve biraz kusurlu politikalar var. Ama bence bu pek çok queer edebiyat için geçerli.

11. “Amerika’daki Melekler”, Tony Kushner, 1991

1991’de sahneye ilk çıktığı andan itibaren, Tony Kushner’ın iki bölümlük, 7,5 oynatma destanı, Amerikan tiyatro kanonunda önemli bir yer edinmeye mahkum etmeye mahkum. Genellikle 1985 ve ’86’da, HIV’in New York’un gey derneğiu kasıp kavurduğu bir sırada geçen Kushner’ın oyunu, baş karakterlerinin kasvetli apartmanları, hastane koğuşları, Antarktika rüya manzaraları, bir Mormon Ziyaretçi Merkezi ve çökmekte olan bir bürokratik ofiste yaptıkları iç içe, çoğu zaman halüsinasyonlu yolculuklarını takip ediyor. cennet, “San Francisco’ya Çok Benzeyen Bir Şehir.” Melodramdan ve kamptan korkmayan oyun, opera zekası ve dokunaklılıkla öfkelendi ve felsefe yaptı. The New York Times tiyatro eleştirmeni Frank Rich’in 1993’te yazdığı gibi, “yılların en heyecan verici Amerikan oyunu” idi. Konusunda olduğu kadar yapısında de iddialı olan “Angels in America” evrensel umut, kayıp, ilerleme ve kefaret temalarına özgü tuhaf bir bağlama vermekle kalmadı, aynı zamanda tuhaflığı Amerikan hikayesinin yolcularını yerleştirdi. -Michael Snyder

Eşcinsel: HIV Doğum yazılarının çoğu iyi yaşlanmıyor. 90’larda Hepimiz ACT UP’dayken, bilmediğimiz hiçbir boyutumuzun ötesine geçmenin mümkün olabileceklerini düşünüyor musunuz? Elbette, sohbetteki erkekler buna daha uygun konuşabilir. Ama tek geçerken cenazelere gitmekti; hiç umut yokmuş ve belki de tek çıkış yolu daha fazla saygınlık siyaseti yapmakmış gibiydi. Çok kötüydü – muhtemelen gelecek neslin ne kadar kötü olduğu hakkında hiçbir fikri yok Aslındaöyleydi – ve literatürü tahmin ediyordu.

Kron:Listeye almayı hedefleyeceği ilk kişinin “Olağan Yüreği” olduğunu şimdi alacağım.[1985] . Sanki Larry Kramer, kendisini ve kendi sınırlarını görebilmesi, üzerinde kontrol sahibi olduğundan bile daha iyi bir oyun yazarıydı. Yakaladığı birisini aciliyet, topluluğunun ölmekte olduğu ve iktidardakilerin yanıt vermeyeceği gerçeğine bir yanıt alacağınız kesin duygusu. Bunu biraz önce Baldwin ve Lorde hakkında düşündüklerini ve sonra listeye aldıkları Zoe Leonard şiiri var. Bunlar, son yıllarda yeniden ortaya çıkan yazarlar çünkü kültürel ve politik olarak şu andan itibaren yere değiniyorlar.

12. “Bir Başkan İstiyorum”, Zoe Leonard, 1992

New York’lu sanatçı Zoe Leonard, sanat tesislerinin genelinde HIV/AIDS krizine adadı ve çoğu zaman yönetimi krize karşı kullanımıki kayıtsızlığından yakındı. 1992 başkanlık seçimleri öncesinde, arkadaş şair Eileen Myles, görevdeki George HW Bush’a karşı bir yazı kampanyasını duyurduktan sonra, Leonard, bir karakter dilek listesi olan “I Want a President” adlı düzyazı şiirini besteledi. memleketin bir sonraki lideri için özellikler. “Başkan için bir hizmetçi istiyorum” diye başlayan ve ardından düzinelerce başka özellik geliyor: önyargı, hastalık ve şiddet görmüş bir başkan; hastane yemeği yemiş “dişleri kötü olan biri”; “Klinikte, dmv’de, sosyal yardım dairesinde sırada bekleyen bir başkan …” Şiir ilk başta arkadaşlar arasında yoğun yapraklı tiyatrolarda dolaştı; sonunda arka dergi “LTTR” bunu kartpostallara yazdırdı. Ancak yıllar sonra başka bir başkanlık seçimi sayesinde daha da geniş bir kabul görecekti – 2016 başkanlık seçimlerinden günler önce, Leonard görüşü 9 metrelik bir çıkış Manhattan High Line’ın eteğine buğdayla yapıştırdı. Parkın ev sahipliğinde düzenlenen bir etkinlikte Leonard, şiiri yazdıktan sonra yirmi yıl sonra hala bu kadar ilişkisi olduğu için hem memnun olduğunu hem de “tamamen dehşete düşeceğini” söyledi. Seyirciye “zeki, depolama ve bakımlı biri” için “Bu gerçek ve mecazi bir çağrı” dedi. Ancak bunun sınırını, sınırlarımızı nasıl yönettiğimizi yeniden düşünmemizi talep ettiğimiz de sözlerine ekledi. — CR.

McBee:Zoe’nin şiirini Instagram’da her zaman alıntı – bu, insanların hala boyunda toplandığı bir şey.

Kron: İlerlememiz – ve bunu büyük bir acıyla yaşayanlarımız – büyük ölçüde asimilasyona, eşcinsel evlilik mücadelesine, göçmenler tarafından tanınmaya dayanıyordu. Ama şimdi bunları büyük ölçüde kum üzerine inşa edildiğini görüyoruz. Çok acı verici, değil mi? onun çok acı verici . Peki şimdi geri dönen yazarlar kimler? 80’lerde, 90’larda, 2000’lerde dinlemediğimiz analizleri, dünya görüşü olanlar.

Mukherjee:Ed, sen [AIDS krizinin] ön cephesindeydin.

Beyaz: AIDS [hakkında yazmakta] geçti gitti ama sonunda çıktı. Bence doğuran yazarlara harika bir konu verdi çünkü ölüm ve aşk hakkındaydı. Stonewall’dan övgüya geçmek bütün bir kültür için çok hızlı bir döngüdür – ezilmek, sonra özgürleşmek, sonra yüceltilmek ve sonra öldürülmek oldukça dramatiktir.

Satıcı:Seçtiğiniz Thom Gunn koleksiyonundan bahsetmek ister misiniz?

Beyaz: O büyük bir şairdi, ancak AIDS ortaya çıkana kadar nadiren evden hayat hakkında yazdı. Oldukça soğukkanlı, analitik ve mesafeli bir yazardı ve sonra birdenbire bir kader ona bu muazzam konuyu verdi. Sonuç olarak bence “Gece Terleyen Adam” onun en iyi kitabı ve en derin duygularından biri.

13. “Gece Terleyen Adam”, Thom Gunn, 1992

Bu ciltteki kafiyeli beyitler ve iambik beşli ölçü, dizlerin dizginsiz erotizmi davet eder, her ikisi de Thom Gunn üzerindeki önemli etkilere sahip olan Ben Jonson veya John Donne’u anımsatabilirdi. Yunan mitolojisi, orta yaşa kadar içine kapanık bir İngiliz şair olan Gunn’ın, “Philemon ve Baucis” örneğinde olduğu gibi, queer mahremiyetin sevinçleri ve hüzünleri üzerine derin derin düşünmesini sağladı: “Gerçekten anlatman, o kadar uzun süre kucaklaştılar ki / Havlamaları bir araya geldi ve tek bir sıcaklığa bağlı / Her kısıtlamaları de kaplayan.” Hayvanat konuklarıki hayvanlarla ilgili şiirler bile seksle iç içedir, inançtaki yaratığın üreme organlarının “temiz / İki meşe yaprağı olan taştan bir meşe palamudu gibi / Bir Fransız katedralinin sundurmasına oyulmuş” olarak tanımlandığı “Su Samurunun Hayatı” gibi. / Kürklü / Süs gibi.” Albümün en kalıcı şiirlerinden biri olan inanç şiiri, AIDS’ten ölmekte olan ve içinden hayat sızarken çarşaflarını ıslatan bir adamı anlatıyor. / Sağlamlaştıran risk, / Bir harikalar diyarı / Cilde her meydan okuma.” Gunn, en güçlü dizilerinden bazılarını aktaran başka bir şiir olan “In Time of Plague” ile bu ironiyi daha da netleştiriyor: “Kafam karıştı / kafam karıştı / aslında kendi yok oluşum tarafından cezbedilmek için / kafam karıştı.” — EM

Yani şarkı sözleri: Hemphill’in şiirlerini kurtardı. Ve kitabını hiçbir yerde bulamıyorsunuz: Basılı değil. Bir şekilde bir kopyası elime geçti ve sonra biri onu çaldı ve ben yillar bunun bir PDF’si üzerinde çalışıyor.

14. Essex Hemphill’in “Törenleri”, 1992

Essex Hemphill’in “Törenleri”ndeki şehvetli, ham ve dolaysız şiirler sabırsız bir eylem çağrısını temsil ediyor. Zaten birkaç arkadaşını ve yoldaşını AIDS yüzünden kaybetmiş olan Siyah bir evli olarak Hemphill’i kaybedecek vakti olmamıştı. “Hayatım / işaretlenmiş / Hızlı bir şekilde raftan / raftan kaldırılmış gibi görünüyor,” diye yazdı “Ağır Nefes Alma”. Haklar için kibarca mektup sever ve çaresizce saygınlığa sarılmaya yönelik çabaları, eldeki acil işine dikkat dağıtmak olarak reddetme. “Kardeşim Düştüğünde”de Siyahi yazar ve aktivist Joseph Beam’i överken, AIDS yorganı gibi kendini iyi hissettiren kullanma pratik olmayan duygusallığına saldırdı: “yorgan dikmek / seni geri getirmeyecek / ne de bizi kurtaracak.” Hemphill’in şiiri, Marlon Riggs’in “Tongues Untied” (1989) adlı sinemasında anıldığı gibi icra edilmek üzere yazılmıştır, ancak sayfasında bile, sık sık kanca, yavaş birikme, hızlı yoğunlaşma ve doruğa ulaşma örüntüsü tanınabilir düzeyde cinseldir. Bu bedenlerde bedenler vardır, anlatıcının takdir ettiği, şehvet gördüğü, zevk aldığı ve değer verdiği bedenler – “Törenler” bir aşk şiir ilanıdır ve her şeye rağmen bir umuttur. “Amerikan Düğünü”nde şöyle yazıyor: “Bilmiyorlar / Güçleniyoruz. / Her öpüştüğümüzde / Yeni dünyanın geldiğini onaylıyoruz.” Şiir, “Çok yaşamayalım / bu rüyayı özgürleştirelim” diye acır. Hemphill, kitabın yayınlanmasından üç yıl sonra, 38 yaşında AIDS korumalarından öldü. . —Haziran Thomas

Mukherjee: WH Auden’ı kimsenin listelerine göremediğime şaşırdım ama James Merrill’i orada gördüğüme çok sevindim. Auden ve Merrill hakkında bir şeyler düşünmeye devam ettim – aslında ikisi de biçimci ve biçimsel yelpazeleri göz kamaştırıyor. Gunn’ın AIDS kuşağının şairi olduğu konusunda Ed’e tanık oluyoruz, ancak Merrill’in AIDS [komplikasyonlarından] ölümlerini unutuyoruz ve son çocuğu olan “A Scattering of Salts”taki şiirler çok dokunaklı hale geliyor.

15. “Tuzların Saçılması”, James Merrill, 1995

1995’te, James Merrill’in ölümünden bir ay sonra, şairin beş yıllık kariyerinin muhtemelen en büyük başarısı olan “A Scattering of Salts” adlı veda kitabı yayınlandı. Muazzam bir zenginliğin içinde dünyaya gelen (babası Merrill Lynch’in kurucu ortaklarından oluşan) yazar, ilk şiirlerine biçimsel bir incelik ve daha sonra, 1970’lerden kaynaklanan ezoterik bir mistisizm aşıladı. Merrill, hüzünlü ama dokunaklı olan “A Scattering of Salts”ta diğer erkeklerle tanışmanın heyecanını anlatıyor (“Bir yabancının boş bakışı uygun olabilir / Bu hepimizi alev alev yakıyor”); 90’larda eşcinsel bir erkek olarak yetkilerinin kaldırılmanın rezillikleri (“Uzo ile yıkanmış haplar işe yaramamıştı. / Şimdi tüm sokak vızıldayıp pusuya yatmışken / Sağlık görevlileri sizi orada yayınladı / Uzayda yürüyüş için kostümlü olarak çalıştırma.” ); ampullerin şehvetliliği (“Parıldadığı şey hissin, / Her gece yeniden nervürlü kil / Görevine göre sertleştirildi: / Sizin gibiler için ışık.”); ve kaymaktaşının etli güzelliği (“gösterişli, belli belirsiz ahlaksız / Domuz yağıyla dalgalanan bal pembesi ciltler / Parma jambonu gibi, şişirilmiş / Titianlığının açık cilalı meme ucu gibi”). Bu şiirler ne radikal ne de yaklaşımlardır -tuhaflıkları çoğu zaman apaçık olduğu kadar alt-metinseldir de-ama bu sessiz kayıp ve arzu akımları, bir yabancının boş boş bakışı gibi, her ele geçirmeturan turan tanıma kucaklaşmayı yalnızca derinleştirir. – HANIM

Beyaz:Hayatımın üzerinde her yönden muazzam bir tüketim – bana [bir vakıf yoluyla] 1970’lerde hayatta kalmamı sağlayan çok para verdi.

Yani şarkı sözleri: Jericho Brown’ın “Gelenek” bende kalan başka bir eseri. Her zaman formülünü yönetmeye ve icat etmeye çalışması, araçları cüretkar. Şiir hakkında pek bir şey Bilmiyorum: Okudum ama onun hakkında nasıl konuşacağımı bilmiyorum. Beni ne zaman harekete geçirici teknikler ve o kitabı çok dokunaklı buluyorum.

16. “Gelenek”, Jericho Brown, 2019

Jericho Brown sık sık kendisinden bir aşk şairi olarak söz eder ve gerçekten de üçüncü şiir kitabı olan “Gelenek”, kendinden geçme ve özlemle ilgili dizeler içerir. “Neyi Sevdiğimi Bildiğimi”da şöyle yazıyor: “Bazen- / Bazen sevdiği şey / Hiç geçtiğini. / Eğer istersen canımı yakabilir / Anlamını … çünkü / İşte bu aşık / Araç.” bir yol çalışmasına, koleksiyondaki beş şiir için yeni bir form ortaya koyuyor – kendi icadı, buna “bir sonenin içini boşaltmak” adını veriyor. araba sürdü. / İlk aşkım bordo bir araba kullanıyordu. / Hızlı ve korkunçtu, babam kadar uzundu. / Kararlı ve korkunç, uzun babam kilolu.” Blues ve diğer Güney Siyahi müzik geleneklerinden bilinen gelen çağrı-yanıt kullanımı simüle eden format, her şiirin önceki’de birkaç bakış açısı sunmasına olanak tanır.Brown, kitap yayınlandıktan kısa bir süre sonra “Kafamda Siyah, queer ve Güneyli olan bir biçim istedim,” diye yazdı. “Bu gerçekleri bir bütün olarak bu bedende taşıdığıma göre, birçok formdan oluşan bir formül nasıl elde edebilir?” —Brian Keith Jackson

McBee: “Feeld”i okumanın varsa, bu en biçimsel olarak yaratıcı ve şaşırtıcı şiir kitaplarından biridir. Tamamen [bir tür] Chaucer İngilizcesi ile yazan bir trans kadın, Jos Charles tarafından yazılmıştır. Anlamak için yüksek sesle okumalısınız. Trans olması ve bu kuralların yapılarıyla çalışıyor olması, düşmanca çok yıkıcı, tarihin içine bizi zorla dahil etme ısrarı. Bunda kışkırtıcı ve heyecan verici bir şey var.

Mukherjee:Keşke başımı selamlamam neon olabilirdi.

17. “Hisset”, Jos Charles, 2018

Jos Charles, trans kadınların genellikle “teknolojik, yeni, icat edilmiş” olarak görüldüğünü söyledi. Elbette değiller ama çevrelerindeki dil olabilir. “Hisset”teki 60 şiir, büyük ölçüde bahçeden ve tarladan (veya “hisset”) alınan metaforları kullanarak trans bir kadın deneyimi üzerine düşünerek bunu gösteriyor. Bu tür natüralist imgeler, muhafazayı bir alışveriş merkezine göz atarken ve kadınlar tuvaletinde gezinirken bulan ilk şiirinin açılış dizilerinde olduğu gibi, bu kullanımı çağrıştırdığı Orta İngiliz şiiriyle bir parçadır: “thees wite skirtes / & orang sweters / ben yemleme marte / wile mye sebze parçaları çiçek açacağım / han ortak yol / bir grackel han bekçi tünek / uzun wymon ellerini yıkıyor. Anakronistik ifade, Chaucer (“Canterbury Masalları” ndaki Bath’ın Karısı) gibi görünüyor.[1387] “hissedilen” tutmak için bir “anteseedynt” sağlar) ancak büyük ölçüde Charles’ın kendi tasarımıdır – internet ve metin konuşmasından etkilenmiştir, genellikle fonetiktir, bazı yerlerde düşen harflerle ve diğerlerinde fazladan harflerle doludur. Charles, eski (ya da “tuhaf”) geleneklerini yenileriyle harmanlayarak, “gardiyan rooste grackel hanı”nın barındırdığı büyük ölçüde görmezden gelen bir edebi geleneği gözden geçirerek. — RC

Eşcinsel: Danez [Smith] aynı zamanda çok yaratıcı bir şair. Sadece tuhaflıktan değil, Siyahların genel bakışı, Siyahi sınırlama, canlı çalıştırma ve HIV pozitif belirleme ne anlama geldiğine, Siyahların geçtiği giderek daha fazla tehlikeye giren bir dünyada tüm bu şeylere değinen pek çok olağanüstü şiirler yazdılar. Ayrıca [son koleksiyonlarında] yapılmış harika bir şey var, burada iki başlık var – biri Siyahlar için, diğer Siyah olmayanlar için. Bence uluslararası ilişkiler sadecequeer şiir başarabilir.

18. “Homie”, Danez Smith, 2020

Seçilmiş aile – queer insanlar için genellikle bir seçimden çok bir ömür boyutur – şair Danez Smith’in limon yeşili bir kapağa balonlu hacizlerle kazınmış başlığından açıkça anlaşılan bir niyet olan “Homie”nin ana çalışmacılığıdır. Ancak bu başlık aynı zamanda bir aldatmacadır. Smith bir giriş notunda, “Bu kitabın adı kankaydı çünkü Siyah olmayanların nig’imi yüksek sesle söylemesini istemiyorum,” diye yazıyor. “Bu kitabın adı gerçekten benim zencim.” En etkili kelimelerin küçültülmüş bir biçimi ve Siyah arkadaşlar arasında bir sevgi ifadesi, bu arkadaşlığa övgü için uygun bir başlık, “ilk ve en temiz aşk”. Komik (“benim erkeğim her şeyden çok bir kavramdır”), kederli (“onları özlüyorum. Tüm ölüler. ne kadar genç. ne kadar aptal / özlemek ne olacaksın”) şiirlerinde ve harekete geçen yürüyen, üzerine düşünür. sevdikleri ve kayıpları, romantik hayatları, HIV ile yaşamanın gerçekleri, tutukluluğun gölgesi, intiharın cazibesi. Arkadaşlığı tarif etmek için kullanılan dilin inceliklerine kulak veren – bir şiir “köpek” savaşında farklı anlamlarını trajik bir etki yaratmak için kullanır – Smith, Siyah queer topluluğunun ve onun kendini tekrar tekrar kurtarma yollarının güçlü bir portresini yaratır. Kitap, Ocak 2020’de, pandeminin izolasyonunun bu tür bir bağlantıya olan güçlendirmesinden hemen önce yayınlandı: Smith, koleksiyonun son şiiri olan “teşekkürler”de “dünyanın sonu, siz olun” diye yazıyor. “Benim Dünyam.” – İLE

Satıcı: Bütün dünyayı sonra şiir hakkında konuşabiliriz, ama aynı zamanda herkesi bu yeniden keşfetmek, dünyaya su yüzüne çıkarmaya devam etmeyi hedefliyor. Bu, uzun listelerinizin gerçek bir canlandırıcı ruhu gibi kullanmak.

Beyaz: [Yıllar boyunca] getirdiklerimizi devam ettiğimiz bir kitap var, ancak [son on yıllarda] kimse onu yeniden basmadı veya bu konuda deva izliyor. Bu, Terry Andrews’un “Harold’ın Hikayesi”. O bir çocuk kitabı yazarıydı ve bu çok tehlikeli bir malzeme olduğu için takma adla yazılmıştı. Diri diri yakılmak isteyen bir tür çılgın adamla yarı zamanlı ilişki olan biseksüel bir sadist hakkında. Sadist çocuk kitapları da yazar. 1970’lerin başında yazılmış, bugün yasaklanacak bir kitap: Suçlu evcilin tüm öyküsünü bu saldırgan çekici operasyonle anlatıyor. Büyüleyici.

19. “Harold’ın Hikayesi”, Terry Andrews, 1974

“Bol bol seksten”: Anlatıcı, bu orkestral destanda, sınırsız cinsel çekici olan biseksüel bir çocuk kitabının yazarı çıkıyor. Terim icat edilmeden önce otokurgu olan roman, aynı zamanda onun kahramanı olan Terry Andrews adlı bir adam tarafından yazılmıştır. Yoksa sözde oto-kurgu mu? Andrews, en çok “The Cricket in Times Square” (1960) adlı çocuk kitabıyla sevilen George Selden’ın takma adıydı. Bu bir çocuk kitabı değil. Renata Adler’in “Sürat Teknesi” (1976) gibi hayali New York romanlarının ateşi azgın üvey kardeşi: Terry’nin maceraları arasında evli bir cerrahı kırbaç, Dubonnet içen bir dul parçalarını indirmek ve intihara yöneltmek bir sosyal yardım çalışanıyla BDSM sahnelerini çekmek ve geri gelmeyen bir yere yaklaşmak yer alıyor. . Hassasiyet var. Yazarın, insanların dünya çapındaki sınırları bir sihir kaynağına sahip olan Harold adlı minik bir adamın hikayeleriyle yalnız bir küçük uzunluktaki teselli çabasından ve Terry’nin kutsal ve dünyevi New York City’ye – hamamlara, Frick’e, metro. Bir New York Times eleştirmeni romanı “olağanüstü” olarak nitelendirerek, “çocuk kitabı yazarının ‘sapık’ olarak kaba ironisi ile ilgilenmediğini de belirtti. insan olarak görmek, insan olmak o kadar da zor olmayacak.” Ancak Edward Gorey’in çizimlerinin yer aldığı ciltsiz kitabın baskısı hemen tükendi. “Hayalet Gişe Gişesi” ile Marquis de Sade arasında bir yerde, bu düz bir kitap değil, yine de “araftaki bütün” biri olan Terry de muhtemelen buna gey demez. — Liz Brown

Eşcinsel: Kendi adıma, Robert Jones Jr.’ın “The Prophets”inin yeterince söylenmediğini düşünüyorum. Okuduğumda nefesim kesildi. Kölelik sevgi döneminde dolu ve cömert bir ilişki olan iki eşcinsel erkek hakkındadır. Bu, köleleştirme hakkında kullanım, köleleştirilmiş insanları yalnızca onlardan nefret etmekle yönlendirmek, genel meydan okudukları – köleleştiricilerini zehirledikleri, içlerinde anladıkları ve daha fazlasını görmek istediklerini sürenleri intikamcılardan tek kitaplardan biri. Pek çok köleleştirme anlatısında gördüğünüz gibi, kimse “Bunun geleceğim” gibi değil.

20. “Peygamberler”, Robert Jones Jr., 2021

Robert Jones Jr.’ın Mississippi’deki bir pamuk tarlasında geçen ve Empty lakaplı ilk romanında evli aşk büyük bir risk yer alıyor. Orada, köleleştirilmiş iki genç, Samuel ve Isaiah, “çalışıyor, yemek yiyor, uyuyor, oynuyor” ve “kasıtlı olarak” sevişiyorlar. Bu son niteleyici, topluluk ve kadınların efendilerinin iş sahipliklerine ve kullanma da kişisel zevki için üremeye zorlandığı Boş’un cinsel ekonomisi içinde dikkat çekicidir. Sahibine lütufta bulunarak karısını bu tür vahşetten çalışan köleleştirilmiş bir kişi, Hıristiyan müjdesini vaaz etmeye başladığında, diğerlerinin “bir mavi-siyah kütleye dönüşen” Samuel ve İşaya’ya dikkat çekiyor. derilerini kaplayan kırık bir erkeklik bilgisine ilişkin yanlış inançlarla tanımlanıyor. Bölüm adlarının kapsamı İncil kitaplarından (Tesniye, Yargıçlar, Mezmurlar) alan roman, doğum yeri olan Afrika’nın “çalılıkların derinliklerinde” olduğunu hatırlayan Sarah’ın elindeki bir kadınınki de dahil olmak üzere çeşitli bakış açıları arasında ortaya çıkıyor. “ruhunuzun nasıl tezahür ettiğine” göre seçildi ve şampiyonlar verildi. Bu örtüşen anlatılar, “öğrenilen her şeyi ortaya çıkarmaktansa onu daire içine alarak iletilmesi gerekir” bir sistemi resmediyor ve aşk,