Yüksek katmanlardaki tekerlekler patenler, palmiye ağacından bir şemsiye ve bir kutuda duş – bunlar Pippa Garner’ın bakış açısı icadından sadece birkaçı. Sanatçı, oğlu 50 yıllık ABD alışkanlıkları alışkanlıklarını her zaman tamamen kullanışlı olmayan tasarımlarla hicvediyor. 1980’lerin kendi deyimiyle “cinsiyet korsanlığı” yapmaya başladı, otomobillerden kendi vücuduna kadar, huzursuz, yaratıcı kurcalamasından çok az şey kurtulabildi. Bu nedenle arka dünya kuruluşu, 81 yaşındaki Garner’a Marcel Duchamp veya Andy Warhol geleneğindeki seçkin sanatçıdan çok uçuk bir karakter, daha çılgın mucit muamelesi yaptı.
Ancak bu yıl, ABD’deki ilk kişisel müze sergisini 24 Haziran’da Columbia County, NY’deki uluslararası sanat organizasyonu Arka Omi’de açan Garner için işler değişmeye hazırlanıyor. Garner’ın ’59 Chevy’nin gövdesini götürdüğü ters çevirdiği, böylece onu Golden Gate Köprüsü’nden yanlış yöne gidenler gibi geçmişte Geriye Doğru Araba”. Biçimleri magazin reklamlarıyla dalga geçen, gerçekleşmemiş icatların titiz kalem ve mürekkep çizimleri var. Bazı, Esquire ve Rolling Stone gibi gerçek yayınlar tarafından sipariş edildi. . ) Garner’ın alaycı proto-mem gözlüğü ve sloganlarıyla basılmış tişörtler var, bunlardan birinde aktör Nick Nolte ve tamamı büyük harflerle “Takipçime yaşama ücretini tıslıyorum” bölümleri yer alıyor. Bunlar, Garner’ın cinsiyet geçişine geçişi kısa bir süre önce 1982’de “The Tonight Show Starring Johnny Carson” versiyonu giydiği kısa, göbeği açık bir blazer ile takım elbisenin yanında asılı görünüyor.
Sonbaharda, Garner’ın çalışmaları, Los Angeles’taki evinden pek de uzak olmayan Hammer Museum’da Made in LA bienalinde de yer alacak. (Uzun yıllar boyunca, tasarlayıp ürettiği birkaç dört tekerlekli pedallı araçtan dağıtım mahalleyi dolaşırken görülebilir.) Bienal, New York’taki White Columns galerisinde düzenlenen bir kariyer keşif sergisinin ABD ayağıyla aynı zamana denk gelecek ve Ekim ayında bir monografın yayınlanması, Garner’ı bir paralellik olarak yeniden çerçevelendirmeye çalışacak ve Ed Ruscha, Chris Burden ve Ant Farm gibi savaş sonrası dönemin kullanımcısını, kitle iletişim araçlarını ve araba kültürünü eleştiren diğer West Coast sanatçılarıyla ortak olacak.
Garner, 1942’de Naperville, Illinois’de doğdu ve erken yaşta banliyölerin normatif yaşadıklarından kopmuş gittiğinini hatırlıyor. Araba işletmesi dergi reklamları şeytanın babası, 1950’lerin sonundaki ailesini Detroit’in hemen dışındaki Grosse Pointe’yi taşıdıktan sonra, sanatçı yaratıcılığını yaratıcı otomotiv tasarımına uygulaması için teşvik etti. En çok, çeşitli tüketim mallarına atfettiği bir animizm olan, arabaların antropomorfik niteliği olarak tanımladığı şey onu heyecanlandırmıştı. “O dönemdeki arabaların gördükleri gerçekten farklı yüzleri vardı, gözleri farlardı” diyor. “Buick’in büyük bir alay gibi görünen bir diş ızgarası vardı. Seneca’nın bir çeşidi roket burnu vardı. 1969’da Los Angeles’taki ArtCenter Tasarım Koleji’nde öğrenciyken, fiberglastan modellenmiş iki insan benzeri arka ayağı olan bir Volkswagen Karmann Ghia’ nın küçük bir kopyası olan “Kar-Mann (Yarı İnsan, Yarım Araba)” heykelini yarattığı. ciddiye aldıklarını aldılar.
Garner’ın gelecek yirmi yıldaki en büyük yapılar, cihazların veya yeniden yönlendirici otomobil araçları. 1976’da West dergisi, onu hurda araba parçalarından, kaput çatısı ve çamurluklardan yapılmış krom çerçevelerle dolu bir yapılarıbasım ev inşa etmesi için görevlendirdi. 1986 tarihli “Long Time No Sea” adlı heykeli, bir sürat teknesinin kokpitini ’68 model bir Buick LeSabre’nin çatısına yerleştirdi ve dünyanın ilk “Nauti-Mobile” söylediği şeyi yarattı. Bu projeler, gelişen olan bir çevre hareketinin araba kültürü ve toplu tüketimn ekolojik ürünler yeni bir dikkat çektiği bir zamanda, Garner’ın büyümesi ev aletleriyle (“Escaladder”, 1982, bir yürüyen merdiveni merdiveni gibi) birlikte inşa edildi. Garner’ın gezici sergisinin eş küratörü ve yakında olacak olan monografın yazarı Fiona Alison Duncan, “Pippa, bu eski kullanım nesnelerini kurtarıp ikinci bir yaşam için yeniden canlandırma fikrinden hiçbiri, çünkü planlı eskime onu mahvetti” diyor. Bu tür çalıştırma, endüstriyel tüketim yeniden kullanım ve geri dönüştürme için erken, yaratıcı çabalardır.
Garner’ın cinsiyet ikiliğine karşı direnişi de benzer şekilde zamanının ilerisindeydi. “Montaj hattından tüketici cihazlarını değiştirmek için harcadım tüm bu enerjiyle, bu insan gövdesine uyarlanamaz mı diye düşündüm.” diyor. “Waffle makinesiyle çalışabiliyorsam, gövde neden olmasın? Zaten bir tane var ve onunla ne yapmak istiyoruz, onunla eğlenmek ve onunla oynamak istiyorsam karar vermem gerekiyor. 1980’lerin hamileliği Garner, Hollywood Bulvarı’nda tanıştığı trans seks arkadaşlarından yararlanarak karaborsadan övgü aldı ve 1991’de üst düzey bir operasyon başardı, ancak iki yıl daha erkek olarak yaşamaya devam etti. Bu döneme ait çarpıcı bir fotoğraf küratör ve arka bayii Jeffrey Deitch’in 1992 tarihli bir sergi kataloğu olan “Post-Human”ı açan: Garner, fotoğrafta yeni göğüslerini (veya kendi deyimiyle “memelerini”) ortaya çıkaran kesiklerle ince çizgili bir takım elbise giyiyor. onlar) ve sinsi bir sırıtışla kameraya bakım.
Garner için, arka dünyanın yeni ilgisi bir an önce gelemez. Geçen yıl, Vietnam’da ABD Ordusunda kısa bir süre görev yaptığı sırada Agent Orange’ın bulaşmasına bağladığı lösemi kontrolü kondu. Artık Los Angeles’ta eskisi kadar sık pedal çevirmiyor olsa da, genel olarak genç nesil tarafından nasıl karşılanacağını görmek için can atıyor. Duncan, ondan öğrenecekleri çok şey bildiğini biliyor. “Pippa, ilk milenyum serbest çalışanı gibi” diyor. “Artık neredeyse bütün bir neslin yaşadığı gibi uçlarda yaşıyordu. Ama aynı zamanda, çok fazla zarafet ve mizahla yaşayarak – pek çok güçlükle karşı karşıya kalırken ve Amerika’nın yıkımlarından çekinmeden – çok basit, mütevazi bir hayattan çok fazla keyif alabileceğini de gösteriyor.
